Curiosity is a natural act of emotional expression. It is a profound desire to know how others react to our actions. Everyone around us immediately responds to our actions. Even though this act can be pleasant and enjoyable, the impatience to know how knowledgeable people react to our actions after we’re gone is what I consider curiosity.
For the past 30 years, I have been writing everyday. Sometimes I write plays, sometimes poetry, but I have been writing for newspapers regularly. Literary writing has a lifetime, but newspaper writing only lasts a few hours. Newspapers are published daily, and you have to write everyday. However, it’s not always about writing what you like. A journalist who does journalism for a living performs this work dispassionately, like a bull yoked to a grindstone. The curiosity they initially have about their daily work doesn’t last. Some people become indifferent, perhaps due to the monotony of the work.
However, such a person is rare. I, on the other hand, am a curiosity enthusiast. Whether it is my first one act play, the first drama, the first poem, or the first newspaper article, my eagerness to know others reactions remains as strong today as it was in the beginning.
Even today, I am extremely curious about the reactions to my writing. If I receive positive feedback from reader, it certainly brings satisfaction. However, it also brings the responsibility of writing something even better and different, which can be unsettling. Still because of my curiosity, I am habitually attentive to feedback. Call it an addiction if you will. I am more curious about receiving feedback that provides new information while flattering feedback might be pleasant, it doesn’t excite me much. On the other hand, criticism that finds flaws in my writing provides valuable new information. No one is perfect, but the thirst for perfection must exist within you. That thirst is what awakens sensitivity within you. Ultimately, curiosity is a natural action that keeps one alive. It is natural and must be nurtured. I have made curiosity my nature.

उत्सुकता ही भाव प्रकटीकरणाची सहजक्रिया आहे. आपण केलेल्या कृतीबद्दल इतरांची काय प्रतिक्रिया आहे ? हे जाणून घेण्याची ती एक उत्तुंग अशी आकांक्षा असते. आपल्या समोर उपस्थित असलेले सर्वजण आपल्या कृतीवर लगेच प्रतिक्रिया देतात. ही क्रिया देखील सुखावह-आनंददायी असली तरी आपल्या पश्चात आपल्या कृतीबद्दल जाणकार व्यक्ती कोणती प्रतिक्रिया देतो ? याबद्दलची जी अधीरता असते या क्रियेला मी उत्सुकता मानतो. गेली ३० वर्षे मी एकसारखा रोज लिहितोय. कधी नाट्य लेखन तर कधी काव्यलेखन पण वृत्तपत्रीय लेखन मात्र नियमित करतोय. साहित्य लेखनाला एक आयुष्य असतं. रोजच वृत्तपत्र प्रसिद्ध होत असते आणि रोजच तुम्हाला लिहायचे असते. बरं ! रोजचं हे लिखाण तुमच्या आवडीचे असते असं अजिबात नाही. उपजीविकेसाठी पत्रकारिता करणारा पत्रकार हा आपल्या उदरनिर्वाहाचे साधन म्हणून हे काम ‘घाण्याला जुंपलेल्या बैला’सारखे निर्विकारपणे करत असतो. त्याला सुरुवातीच्या काळात रोज केलेल्या कामाबद्दल जशी उत्सुकता असते, तशी ती पुढे रहात नाही. काही माणसं प्रतिक्रियाशून्य बनतात. कदाचित कामामधील एकसुरीपणा त्यांना निर्विकार बनवत असेल. पण असा माणूस अभावानेच आढळतो. मी मात्र उत्सुकतावादी आहे. मी लिहिलेली पहिली एकांकिका, पहिले नाटक, पहिली कविता असेल किंवा पहिले वृत्तपत्रीय लिखाण असेल माझी इतरांची प्रतिक्रिया जाणून घेण्याची तीव्रता पहिल्या इतकीच आजही कायम आहे. आजही माझ्या लिखाणावर प्रतिक्रिया काय उमटेल ? याची मला कमालीची उत्सुकता असते. वाचकांना आवडल्याची प्रतिक्रिया मिळाली तर समाधान नक्कीच मिळते. पण त्याच बरोबर अजून चांगलं, वेगळं लिहायची जबाबदारी अस्वस्थ करते. तरीही प्रतिक्रियांची उत्सुकता असल्याने कानोसा घेण्याची मला सवयच जडली आहे. हवंतर व्यसन म्हणा त्याला. मला त्यातून नवी माहिती मिळणारी प्रतिक्रिया मिळावी याची जास्त उत्सुकता असते. नुसतीच खुशामत करणारी प्रतिक्रिया मला सुखकारक वाटत असली तरी ती मला फार रोमांचित करत नाही. तेच लिखाणातील उणिवा शोधून त्याची चिकित्सा करणारी प्रतिक्रिया खूप काही नवी माहिती देणारी असते. परिपूर्ण कोणीच नसतो, पण परिपूर्णता यावी ही तहान तुम्हाला असलीच पाहिजे. तीच तुमच्यातील संवेदनशीलता वाढविणारी असते. शेवटी, उत्सुकता ही जिवंतपणा राखणारी सहजक्रिया असते, ती नैसर्गिक असते. म्हणूनच ती जपायची असते. उत्सुकतेला मी माझा स्वभाव बनवला आहे.