There comes a time for everyone to invite colleagues, friends, relatives, and acquaintances for a meal, either to restart a broken conversation or to celebrate a joyous occasion. The joy you receive from such gatherings is priceless, regardless of how much money is spent on the meal. In my opinion, only Indians, among all people in the world, have the attitude that it’s worth going in to debt if necessary for such an occasion. If this is true, I am certainly proud of it as an Indian. Hindu philosophy teaches that there is no greater virtue than offering food. Inviting close people for a meal and hosting them for personal gain happens all over the world. In such cases, there may be a practical consideration of the meal’s cost. However, in Indian culture, it is ingrained to feed a hungry stranger who comes to the door, without discussing the cost of the meal. Even if it means losing everything, an Indian would still serve the meal, as history shows. Hosting a meal is a distinctive trait of Indians. We derive great joy from feeding others, even if it means losing everything. On a personal note, this January, we held a grand meal for friends to celebrate our son’s departure to Japan for job. We are always looking for a reason to celebrate with a meal.

काही कारणांमुळे खंडित झालेला संवाद परत सुरू करण्यासाठी सहकारी, मित्र, नातेवाईक आणि परिचितांना जेवणाचे आमंत्रण द्यायची वेळ प्रत्येकावर कधी न कधी येतच असते. अर्थात जेवणावर किती पैसे खर्च झाले ? यापेक्षाही तुम्हाला होणारा आनंद लाखमोलाचा असतो. याबाबतीत जेवणावळींवर किती खर्च होतोय ? याचा विचार न करता अगदी कर्जबाजारी झालो तरी चालेल असा पवित्रा घेणारे जगाच्या पाठीवर फक्त भारतीय लोक असावेत असा माझा अंदाज आहे. आणि तसे असेल तर भारतीय म्हणून मला नक्कीच त्याचा अभिमान वाटतो. कारण अन्नदाना इतके दुसरे कोणतेच ‘महापुण्य’ नाही असे हिंदुधर्माचे तत्वज्ञान सांगते….!
केवळ तुमच्या व्यक्तिगत फायद्यासाठी जवळच्या व्यक्तींना आमंत्रण देणे आणि त्यांचा पाहुणचार करणे हे जगाच्या पाठीवर सगळीकडेच आहे. तिथे जेवणासोबतच व्यवहार असल्यामुळे कदाचित भोजनाचा खर्च किती झाला ? हा व्यवहारी विचार येवू शकतो. पण दारात कोणीही अनोळखी माणूस जरी आला आणि तो भुकेला असेल तर त्याला पोटभर जेवू घाला हा संस्कार भारतीय जीवनपद्धतीत आहे. त्यामुळे भारतीय माणूस जेवणावळीच्या खर्चाची  चर्चा करत  बसत नाही. अगदी जेवणावळीत राज्य जरी गमावण्याची वेळ आली तरी भारतीय माणूस मागे-पुढे पहात नाही. इतिहासात त्याचे दाखले मिळतात. जेवणावळी ही भारतीयांची खास ओळख आहे. दुसऱ्याला जेवू घालण्यात आम्हाला खूप आनंद मिळतो. हातून राज्य गेले तरी आम्ही त्याची किंमत मोजली मग जेवणाच्या खर्चाचे काय घेवून बसलात…! व्यक्तिगत म्हणाल तर यावर्षीच्या जानेवारी महिन्यात माझा मुलगा नोकरीसाठी म्हणून जपानला निघाला, तेंव्हा मी मित्रांना जंगी जेवण दिले. आम्ही जेवणासाठी निमित्त शोधत असतो.