मुलाच्या परदेशी जाण्यामुळे विरहाऐवजी मी उत्साहित….!

Tell us about the last thing you got excited about.

• When someone leaves a special comment praising my writing- whether it’s in newspaper article, social media, or on blog- I definitely feel excited. Naturally, since I write regularly, the appreciation also comes regularly. But I never get tired of it. However, recently, one particular piece of praise has excited me so much that I feel it’s energy will never fade. My only son, soham, has secured a good job in Japan with a great package through his own efforts. This event has been a turning point in our lives, an event filled with excitement.
• In the very first month of this year, in January, he went to Japan for the job. Since we are small family of three- my wife, my son and I- the question of who would take care of us in the future if our son lived far away quickly became a hot topic of discussion. Despite the fact that all three of us are progressive in our thinking, I live in a city with a large number of typical labor colonies, so I was sure this traditional discussion would happen. Moreover, since we were at the center of this discussion, I found it quite amusing. It has been seven months since my son went to Japan, but the discussions about him and us as parents are still on going. Now, the people discussing us seems to think about our son even more than we do during the day. Since this is all a matter of praise, we feel encouraged by the discussions going on behind our backs. Compared to this event, all other praise now seems pale. I do enjoy praise, after all. What else can I do ? That’s the only income a writer has…..

• वृत्तपत्रीय लिखाण, सोशल मीडियावर होणारे लिखाण, याबरोबरच ब्लॉगवर होत असलेल्या माझ्या लिखाणातून जेंव्हा कुणीतरी खास कमेंट करून लिखाणा बद्दल कौतुक करते तेंव्हा नक्कीच उत्साहित होतो. अर्थात नियमित लिखाण सुरू असल्याने लिखाणाचे कौतुक देखील नियमित होते. पण त्याचा कंटाळा कधी येत नाही. पण अलीकडच्या काळात एका कौतुकाने मात्र मी इतका उत्साहित झालो की त्याची ऊर्जा कधीच संपणार नाही असेच मला वाटते. माझा एकुलता एक मुलगा “सोहम” याने आपल्या स्वतःच्या हिमतीवर जपानला चांगल्या पॅकेजचा जॉब मिळविला. ही घटनाच आमच्या आयुष्याला कलाटणी देणारी अशी उत्साहवर्धक घटना ठरली आहे.
• या वर्षाच्या पहिल्याच महिन्यात म्हणजेच जानेवारीमध्ये त्याने जॉबसाठी जपान गाठले. आम्ही पती-पत्नी आणि एक मुलगा असं त्रिकोणी छोटं कुटुंब असल्याने मुलगा आमच्यापासून दूर रहायला गेला तर आमची पुढे काळजी कोण घेणार ? या प्रश्नाच्या चर्चेने जोर धरावा एव्हढे आम्ही लगेचच एका रात्रीतून चर्चेत आलो. आम्ही तिघेही पुढारलेल्या विचारांचे असलो तरी मी एका टिपिकल अशा कामगार वसाहतींचे मोठे प्रमाण असलेल्या शहरात रहात असल्याने ही पारंपारिक चर्चा होणारच याची खात्री होती. याबरोबरच चर्चेच्या केंद्रस्थानी आम्ही असल्याने मला त्याची जरा जास्तच गंमत वाटत होती. मुलगा जपानला जावून आता सात महिने झालेत. पण त्याच्याविषयीच्या आणि पालक म्हणून आम्हा पती-पत्नी विषयी चर्चा अजूनही सुरूच आहेत. आता दिवसभरात आम्ही आमच्या मुलाची जेव्हढी आठवण काढत नाही तेव्हढी आठवण चर्चा करणारे लोक काढतात. अर्थात हा सगळा कौतुकाचा मामला असल्याने आमच्याबद्दल पाठीमागे  सुरू असलेल्या या चर्चेने उत्साहित मात्र होत आहोत. या घटनेपुढे इतर कौतुक आता फिके वाटतेय. तसा मी कौतुकप्रिय माणूस आहे. काय करणार ? लेखकाची तेव्हढीच तर कमाई असते…….

:-Mukund Madhukar Hingne.