स्वतःलाच शोधण्यासाठी माणसांची भटकंती सुरू..…!

• About ten to fifteen years ago, though I don’t remember the exact year, a young woman from a state in America came to India, specifically to an orphanage in our district (in Maharashtra state), in search of her biological parents. She wanted to find the parents who had given birth to her. Since I was in journalism, I saw this merely as a cinematic story. Perhaps I wasn’t mature enough at the time to understand the yearning for self-discovery. We’ve seen in movies how parents abandon unwanted children, born out of immorality, either at the dump, or quietly on the step of an orphanage. At the time, I casually viewed the situation with the assumption that this girl’s story was similar.
• After living through half or more of their life, people begin to look at life differently. Then starts their journey to find themselves. This realization can come at different ages for different people. Those who have faced challenges since birth come to this understanding early on, while those living a comfortable life realize the seriousness of life much later. But one thing is certain, everyone embarks on a journey of self-discovery. No matter how beautiful or ugly what we see may be, we try to fit ourselves in to that frame. The frame that the mind accepts is where we start  to see ourselves. Everyone is on this journey.
• The purpose of travel is to control our imaginations with reality , and instead of thinking about how things could be, to see and accept them as they are. Once you manage that, consider yourself at the final destination of your journey. The rest of the travel is just an effort to keep yourself enthusiastic. It’s a journey you take to pamper yourself. But the true journey is one of self-discovery. Whether you want to or not, everyone has to undertake it.

• दहा-पंधरा वर्षांपूर्वीची गोष्ट असेल, नक्की साल आठवत नाही. अमेरिकेच्या एका प्रांतातील एक तरुणी आपल्या जन्मदात्या आई-वडिलांचा शोध घेण्यासाठी भारतात ते देखील महाराष्ट्रातील आमच्या जिल्ह्यातील एका अनाथालयात आली होती. तिला जन्म देणाऱ्या आई-वडिलांचा शोध घ्यायचा होता. पत्रकारितेत असल्याने ही केवळ एक सिनेमॅटिक स्टोरी म्हणून त्याकडे मी पाहिले होते. कदाचित ती आत्मशोधाची व्याकुळता समजण्याचे माझे ते वय नसेल. अनैतिकतेमधून जन्मलेल्या आणि नकोशी असणाऱ्या बाळांना उकिरड्यावर किंवा अनाथालयाच्या पायरीवर सोडून जाणारे पालक आपण सिनेमातून पाहतो. कदाचित असेच काहीसे त्या मुलीचे कथानक असेल या समजापोटी त्यावेळी या विषयाकडे  मी खूपच सहजतेने पाहिले होते.
• एकूणच अर्धेअधिक जीवन जगल्यानंतर माणूस आयुष्याकडे पाहू लागतो. मग त्याचा स्वतःचा शोध घेण्याचा प्रवास सुरु होतो. ही समज प्रत्येकाला वेगवेगळ्या वयात येवू शकते. ज्याच्या आयुष्याच्या पडझडीची मालिका त्याच्या जन्मापासूनच सुरू होते, अशांना फार लवकर समज येते. तर जे सुखवस्तू आयुष्य जगत असतात अशांना जगण्याचे गांभीर्य खूप उशिरा येते. पण एक मात्र खरे आहे, प्रत्येकजण आत्मशोधासाठी भटकंती करत असतो. आपल्याला जे दिसतंय ते कितीही विलोभनीय किंवा विद्रुप असुदे, माणूस स्वतःला त्या फ्रेममध्ये बसवून बघत असतो. जी फ्रेम त्याचे मन स्वीकारते, तो स्वतःला त्या चौकटीतील समजायला लागतो. हा प्रवास प्रत्येकजण करतोय.
• प्रवास करण्याचा उपयोग म्हणजे आपल्या कल्पनांना वास्तवाने नियंत्रित करणे आणि गोष्टी कशा असू शकतात याचा विचार करण्याऐवजी त्यांना जशा आहेत तसे पाहणे आणि स्वीकारणे होय. हे एकदा जमलं की मग आपण आपल्या प्रवासाच्या शेवटच्या मुक्कामावर आलो म्हणून समजा. बाकी पर्यटन हे स्वतःला उत्साही ठेवण्यासाठी केलेली यातायात असते. आपण आपलेच लाड करण्यासाठी केलेला तो प्रवास असतो. खरा प्रवास हा आत्मशोधाचा असतो. इच्छा असो अथवा नसो, प्रत्येकाला तो करावाच लागतो.

:-Mukund Madhukar Hingne.