“स्वतःचं आयुष्य नशिबाच्या हवाली करू नकात….!”

Friends, I certainly don’t intend to preach to you. Even though I have reached the age of sixty, I am well aware that I am not qualified to give advice. I am simply trying to share my experiences through this blog. Of course, struggling to live every day is not considered a major life experience, because this struggle is something everyone goes through. However, it is when we carelessly handle the simple and ordinary aspects of daily life that we make our own lives more difficult. Then, in despair, we leave our lives to “fate.” But it is here that we begin to harm ourselves. We can defeat enemies from the outside world, but by the time we realize that “fate,” our closest companion, has become our greatest and most powerful adversary, the prime of our life has already passed.

• Even today, everyone considers me a “lazy person,” including my wife. I don’t make quick decisions in any situation. It’s not that I lack confidence, but I prefer eating cooled-down food rather than something piping hot. This same principle applies to how I live my life. Because of this, I always need my own special space to clarify my stance.
• I consider this approach my “fate.” This reliance on fate has often proven harmful to me throughout my life. But since I’ve entrusted my life to fate, I now depend on it entirely. I have to accept the direction and speed at which fate takes me because fate has now become the “driver” of my life.
• In my personal experience, fate only knows how to subtract and divide. If you rely on it, that’s exactly what it does. You need to learn how to add and multiply in life without relying on fate. If you want to double the joy and satisfaction in your life, set fate aside and start adding and multiplying your experiences. When you face sorrow and pain, then you can bring fate forward. It will do its job of subtracting and dividing. Use fate only to that extent.
• That’s why I say, don’t leave your life to fate!

मित्रांनो, मला तुम्हाला उपदेश नक्कीच करायचा नाही. कारण जरी मी वयाच्या साठीला पोहोचलो असलो तरी तुम्हाला उपदेश करण्याची माझी पात्रता नाही हे मला चांगलंच माहीत आहे. मी ब्लॉगवर फक्त माझे अनुभव मांडण्याचा प्रयत्न करतोय. अर्थात रोजच्या जगण्यासाठी संघर्ष करणे हा फार मोठा अनुभव नसतोच मुळी, कारण हा संघर्ष सगळ्यांच्याच वाट्याला येत असतो. पण रोजच्या जगण्यातल्या साध्या आणि सोप्या गोष्टी देखील आपण असंमजसपणे करतो तेंव्हा आपणच आपले जगणे अवघड करून बसतो. मग हताशपणे आपण आपल्या “नशिबा”च्या हवाली आपले आयुष्य करतो. पण इथेच आपण आपला घात करून घेत असतो. बाहेरच्या जगातील शत्रूला आपण हरवू शकतो. पण आपल्या आतला “नशीब” नावाचा जवळचा सोबती आपला सर्वात मोठा बलाढ्य शत्रू बनलेला असतो हे आपल्या लक्षात येईपर्यंत उमेदीचे वय संपून जाते.

• मला आजही सगळेजण “आळशी माणूस” समजतात. माझी पत्नी देखील हेच समजते. मी कोणत्याही प्रसंगात झटकन निर्णय घेत नाही. माझ्यात आत्मविश्वासाची कमतरता आहे असे मुळीच नाही. पण शिजत असलेले गरम अन्न मला गार करून खाण्यात जास्त चांगले वाटते. हेच तत्व माझ्या जगण्यात आहे. त्यामुळे प्रत्येकवेळी माझी भूमिका स्पष्ट करण्यासाठी मला माझा स्पेशल स्पेस लागतो.
• मी त्यालाच माझे “नशीब” मानतो. या नशिबावर अवलंबून राहण्याची माझी सवय मला आजवरच्या आयुष्यात बऱ्याच वेळा चांगलीच नुकसानकारक ठरली आहे. पण मी माझे आयुष्यच नशिबाच्या हवाली केले असल्यामुळे आता मी त्याच्यावरच विसंबून राहतो. नशीब मला ज्या दिशेला घेवून जाईल, ज्या गतीने घेवून जाईल हे मला मान्यच करावे लागते. कारण माझ्या आयुष्याचा “चालक” आता नशीब बनला आहे.
• माझा व्यक्तिगत अनुभव सांगतोय, नशिबाला फक्त वजाबाकी आणि भागाकारच येतो. जर तुम्ही त्याच्यावर विसंबून राहिलात तर तो हेच करतो. नशिबाला दूर ठेवूनच तुम्हाला आयुष्याची बेरीज आणि गुणाकार शिकता आले पाहिजे.
  तुम्हाला तुमच्या आयुष्यात आनंद आणि समाधान जर दुप्पट करायचा असेल तर नशिबाला बाजूला ठेवून तुम्ही अनुभवांची बेरीज आणि गुणाकार करा. दुःख आणि वेदनांना सामोरे जाताना मात्र नशिबाला पुढे करा. तो त्याच्या सवयीने वजाबाकी आणि भागाकार करेल. तेव्हढ्यापुरतेच नशिबाला सोबत घ्या. म्हणूनच सांगतोय स्वतःचं आयुष्य नशिबाच्या हवाली करू नका…!

:-Mukund Madhukar Hingne.