The year 2025 has now entered its seventh day. While bidding farewell to the previous year, we celebrated with great enthusiasm until midnight on December 31, all set to welcome the new year—2025—with joy. When welcoming a guest with such excitement, the host naturally has a simple expectation: that the guest will bring gifts along. It’s a tradition that even guests are expected to honor.

        Now, the new guest (the new year) has been in our home for six days, but it still refuses to sit at the dining table and offer us the gifts of new dreams.

• The month of January is often expected to be full of hustle, pleasant surprises, and joyous events. The same sun, its familiar rays of light, the same mountains, valleys, plains, and even the moonlight at night remain unchanged. Most importantly, we too remain the same, hoping for a renewed vitality in all of this. This raises a question: do we measure time only to keep track of the advancing age of nature and ourselves?
  If timekeeping is for tracking our growing age, then it’s fair to say we eagerly await the sunset as much as we celebrate its arrival. On our birthdays, we joyfully accept good wishes, but at some solitary moment, we introspect on the thought of advancing age. The same sentiment applies to welcoming the new year—at least that’s how my mind has begun to see it now.
• Every year, as the calendar flips to January, we secretly wish for something new, delightful, and joyous to happen, even as life continues as usual. When our dreams outgrow our actions, we begin expecting from others. The longer our list of expectations, the more extensive becomes our list of benefactors—starting with our trusted family and friends, extending to God, fate, and even time itself.
• But no one’s life ever fulfills all expectations. However, everyone is granted the optimism necessary to live. And it is to express this optimism that we seek out various occasions. Welcoming the new year is one such occasion. Otherwise, why would we greet the setting sun every evening? It is simply because we hope it will spread new vitality when it rises tomorrow. If it’s the same sun with the same rays, then what are we welcoming, and why?

“सगळं काही जसेच्या तसेच सुरू आहे; नवे काही घडत नाही…!”

२०२५ हे नवे वर्ष सुरू होवून आता सातवा दिवस सुरू झालाय. सरत्या वर्षाला निरोप देताना ३१ डिसेंबरच्या मध्यरात्रीपर्यंत जल्लोषात धुमाकूळ घातला तो केवळ येणाऱ्या वर्षाचे म्हणजेच २०२५ चे उल्हासात स्वागत करायचे हे ठरवूनच. येणाऱ्या पाहुण्याचे जल्लोषात स्वागत केले म्हणजे पाहुणा सोबत आणलेले गिफ्ट देतो हीच भाबडी अपेक्षा स्वागत करणाऱ्याला असते. पाहुण्यांनी पण हा रिवाज पाळायचा असतो. आता नवा पाहुणा (नवे वर्ष) घरात येवून सहा दिवस झालेत. अजून डायनिंग टेबलवर बसून तो आम्हाला नव्या स्वप्नांचे गिफ्ट्स द्यायलाच तयार नाही.

• खरं म्हणजे जानेवारी महिना हा खूप उलाढालीचा किंवा सुखद घटनांनी खचाखच भरलेला असावा अशीच आपली प्रत्येकाची अपेक्षा असते. तोच सूर्य तीच त्याची प्रकाशकिरणे, तेच पर्वत, दऱ्या, माळरान अन रात्रीचा चंद्रप्रकाशही तोच.आणि सगळ्यात महत्वाचे म्हणजे ह्या सगळ्यात नवचैतन्य हवे अशी अपेक्षा धरणारे आपणही तेच. मग प्रश्न एकच मनात येतो निसर्गाच्या आणि आपल्या म्हणजे दोघांच्याही वाढत्या वयाचे कालमापन करण्यासाठीच आपण काल गणना करतो का ?
• मग वाढत्या वयाची काल गणना करायची असेल तर मग आपण अस्ताच्या स्वागताची जल्लोषात अपेक्षा करत असतो असं म्हणायला हरकत नाही. आपण आपल्या वाढदिवसाच्या दिवशी शुभेच्छा स्वीकारताना अगदी आनंदात असतो. मग एखाद्या रिकाम्या क्षणी वाढत्या वयाच्या विचाराने अंतर्मुख होतो. अगदी तीच भावना नववर्षाच्या स्वागताबाबत असते असंच माझं आता मन बनलंय.
• सगळं काही जसेच्या तसेच सुरू असताना दरवर्षी आपण जानेवारी महिन्यात म्हणजे वर्षाच्या प्रारंभीच नवीन काहीतरी सुखावह, आनंददायी घडावे याची मनोमन अपेक्षा करत असतो. जेंव्हा आपल्या कृतीशीलतेपेक्षा आपली स्वप्ने मोठी होतात त्यावेळी आपण इतरांकडून अपेक्षा करायला लागतो. आपली अपेक्षांची यादी जितकी लांबलचक असते तेव्हढीच आपल्यावर कृपादृष्टी करणाऱ्यांची अपेक्षित यादी आपण लांबलचक बनवत असतो. अगदी आपल्यावर विश्वास व्यक्त करणाऱ्या आप्तस्वकीय, मित्रांपासून ही यादी सुरू होते ते देव, नशीब आणि काळापर्यंत लांबलचक झालेली असते.
• सगळ्याच अपेक्षांची पूर्तता होईल असे आयुष्य कुणालाच मिळत नसते. पण सगळ्यांनाच जगण्यासाठी आवश्यक असणारा आशावाद मात्र मिळत असतो. हा आशावाद व्यक्त करण्यासाठीच आपण अनेक निमित्त शोधत असतो. नववर्षाचे स्वागत हे देखील एक निमित्तच म्हणायला हवे. अन्यथा अस्ताकडे जाणाऱ्या सूर्याला अभिवादन करायचे कशाला ? उद्या उगवताना त्याने नवचैतन्य पसरवावे हीच तर आपली अपेक्षा असते. तोच सूर्य आणि तीच प्रकाशकिरणे असतील तर मग स्वागत कश्याचे आणि का करायचे ?

:-Mukund Madhukar Hingne.