Describe an item you were incredibly attached to as a youth. What became of it?

During our childhood, from 1975 to 1980, we didn’t have video games like today. Playing cards were reserved for holidays with family members. Otherwise, we would play games like Viti-Dandu and marbles with friends. In India, television only became a household presence around 1984. Back then, while in school, playing marbles was one of our favorite pastimes.

There were various types of marble games, and the winner would claim the marbles from the game. I had a collection of marbles that I won and had kept them safe for many years. However, those marbles mysteriously disappeared from our home later. What happened to them remains a mystery to me to this day.

• My childhood was spent in a factory colony, as my father worked in a sugar factory. Since it was in a rural area, we didn’t have access to urban games like cricket, chess, table tennis, or badminton, which city kids enjoyed. However, we were very fond of playing Viti-Dandu and marbles. Small shops sold 10 marbles for 5 paise. At that time, we would get 5-10 paise as pocket money from home to buy candies or biscuits during school recess. We would save this money to buy marbles.
• To avoid getting scolded by our parents, we would hide our marbles. Since the winner would take all the marbles from the game, the competition was always intense. Those with good aim had a better chance of winning. I wasn’t particularly skilled at playing marbles, but I was very drawn to the colorful glass ones, so I frequently bought new ones. Occasionally, I would store both my winnings and new marbles in an empty powder tin.
• To prevent my siblings from stealing or forcibly taking them, I would hide the marbles in inconspicuous places around the house. I had to change the hiding spot every two days to ensure no one found them. It required a lot of thought because if my mother accidentally came across them while cleaning, she would throw them all away without hesitation.
• Many times, we would even carry marbles in our school bags. During recess, we played secretly on the school ground or behind the compound wall, away from the teachers’ watchful eyes.
• I was particularly fascinated by marbles of different colors and designs, so I ended up building a small collection. But one day, they mysteriously disappeared. I never found them again. It’s likely my mother discovered them and threw them away, though she never admitted to it. Even after I grew up, I would occasionally ask her about it, but she never gave a clear answer.
• And so, the marbles that I treasured deeply vanished mysteriously and never came back.

“लहानपणी खेळात जिंकलेल्या गोट्या जीवापाड जपल्या होत्या…!”

आमच्या लहानपणी म्हणजे १९७५ ते १९८० च्या काळात खेळण्यासाठी आत्तासारखे व्हिडिओ गेम्स नव्हते. पत्ते हे केवळ घरातील सदस्यांसोबत सुट्टीत खेळता येत होते. एरव्ही मित्रांसोबत विटी-दांडू, गोट्या हा खेळ खेळला जाई. भारतात तर टेलिव्हिजन घराघरात पोहोचायला १९८४ साल उजाडले होते. तेंव्हा शालेय वयात असताना “गोट्या” खेळणे आम्हाला प्रिय होते. गोट्याचे विविध प्रकारचे खेळ त्यात समाविष्ट असायचे. खेळताना जो जिंकेल त्याला डावातील गोट्या मिळायच्या. मी डावात जिंकलेल्या गोट्यांचा संग्रह केला होता. कित्येक वर्षे तो जपुनही ठेवला होता. पण पुढे त्या गोट्या घरातून अचानक गायब झाल्या. त्यांचं पुढे काय झालं ? मला कधीच कळले नाही.

• माझं बालपण हे वडील साखर कारखान्यात नोकरीला असल्याने कारखाना साईटवर असलेल्या कॉलनीमध्ये गेले आहे. ग्रामीण भागात असल्याने शहरी मुलांसारखे क्रिकेट, बुद्धिबळ, टेबल टेनिस, बॅडमिंटन असे शहरी खेळ आम्हाला खेळायला मिळत नव्हते. पण विटी-दांडू आणि गोट्या हा खेळ आम्हाला खूप प्रिय होता. छोट्या दुकानांमधून ५ पैशाला १० गोट्या मिळायच्या. त्यावेळी घरातून शाळेत मधल्या सुट्टीत गोळ्या-बिस्कीट खायला पाच-दहा पैसे पॉकेटमनी म्हणून मिळायचे. ते साठवून आम्ही गोट्या खरेदी करायचो.
• आई-वडील रागवतात म्हणून गोट्या लपवून ठेवायचो. डावात जो जिंकेल त्याच्या मालकीच्या गोट्या होत असल्याने खेळात खूप चुरस असायची. ज्याचा नेम चांगला आहे, त्याला डाव जिंकण्याचे चान्सेस जास्त असायचे. मी गोट्या खेळण्यात पटाईत होतो असे पण काही नव्हते. पण रंगीत काचेच्या गोट्यांचे मला खूप आकर्षण होते. त्यामुळे मी वरचेवर गोट्या खरेदी करायचो. कधीतरी जिंकलेल्या गोट्या आणि नवीन खरेदी केलेल्या गोट्या मी रिकाम्या झालेल्या पावडरच्या डब्यात भरून ठेवायचो.
• इतर भावंडांनी त्या चोरू नयेत किंवा दमदाटी करून हिसकावून घेवू नयेत म्हणून घरातच कुणाचे लक्ष जाणार नाही अशा ठिकाणी लपवून ठेवायचो. फक्त घरात दर दोन दिवसांनी लपवायच्या जागा बदलाव्या लागायच्या. त्यासाठी खूप डोके चालवायला लागायचे. कारण घरातील साफसफाई करताना चुकून जरी आईच्या हाती लागल्या तर सर्व गोट्या ती फेकून देईल याची भीती असायची.
• बऱ्याच वेळा आम्ही शाळेच्या दप्तरात देखील आम्ही गोट्या घेवून जायचो. मधल्या सुट्टीत शाळेच्या ग्राऊंडवर किंवा कंपाऊंडच्या भिंतीआड शिक्षकांची नजर चुकवून गोट्याचा डाव खेळायचो.
• वेगवेगळ्या रंगातील आणि डिझाईन्सच्या गोट्यांचे मला खूप आकर्षण होते. म्हणूनच मी त्यांचा संग्रह केला होता. पण एकदा तो अचानक गायब झाला. पुढे साठवलेल्या गोट्या मला कधीच मिळाल्या नाहीत. बहुदा त्या आईच्या हाती लागल्या असतील आणि तिने त्या फेकून दिल्या असतील. आईने मात्र कधीच ते सांगितले नाही. मी मोठा झाल्यानंतर कित्येकदा आईला विचारायचो, पण तिने त्यावेळीही कधी खुलासा केला नाही. अशा प्रकारे मला जीवापाड असणाऱ्या गोट्या अचानक गुढरीत्या गायब झाल्या. त्या पुढे कधीच भेटल्या नाहीत.

:-Mukund Madhukar Hingne.