While living life, we often create a negative fuss about our own existence. Most of the time, we blame our birth-giving parents and God for it. The core of our accusation is that our parents and God are entirely responsible for the circumstances and environment in which we were born. Gradually, we start believing that God is more to blame. We think it was God’s responsibility to ensure that we were born into a wealthy and well-off family. We firmly believe that God deliberately neglected our birth.

• Some people develop a habit of living life with constant complaining and dissatisfaction. Yet, God has blessed us with the invaluable gift of human life. We have been given a great opportunity to do everything we desire with perfection. However, instead of recognizing this opportunity with awareness, if we start seeing it as a burden, life will seem like an endless, tiresome journey of struggles. Without positivity, optimism will never be visible anywhere. And without optimism, there are no dreams, and without dreams, how can life be joyful?
• A human life is given only once. How can one believe in rebirth? If one cannot trust the happiness in this life, how can there be faith in a rebirth? So, if we truly have only one life to live, how can we blame our parents or God for not cultivating a positive mindset to live it to the fullest?
• A slight change in perspective can make life much more bearable and joyful. In this life, read everything you can read. Taste everything you can taste. Meet everyone you wish to meet. Travel everywhere you can travel. Learn everything you can learn. Experience everything you can experience.
• Then you will naturally feel that your own unique style of living life to the fullest has developed on its own.
• Live life to the fullest!

“मनमुराद जगण्याची स्वतःची अशी जीवनशैली तयार करावी….!”

आयुष्य जगताना खूपदा आपण आपल्या जगण्याचं नकारात्मक अवडंबर माजवतो. यात बहुतांश वेळा आपल्या जन्मदात्या माता-पित्याला आणि परमेश्वराला दोषी धरत असतो. मला ज्या परिस्थितीत आणि वातावरणात जन्म मिळालाय त्याला सर्वस्वी माता-पिता आणि परमेश्वरच जबाबदार आहेत… हाच आपल्या आरोपाचा मुख्य गाभा असतो. यातही परमेश्वरच जादा दोषी आहे, असेच आपले मत बनत चाललेले असते. माझा जन्म हा चांगल्या सधन माता-पित्याच्या पोटी होण्याचे नियोजन हे प्रत्यक्ष परमेश्वरानेच करायला हवे होते. त्याने मुद्दाम माझ्या जन्माकडे दुर्लक्ष केले हीच आपली धारणा असते.

• काही लोकांना रडत-कुंठत जगण्याची सवयच लागलेली असते. एकतर परमेश्वराने आपल्याला अमूल्य असा मनुष्यजन्म दिलेला आहे. जे काही करायचे आहे ते परिपूर्णतेने करण्याची एक मोठी संधीच दिलेली आहे. त्या संधीकडे डोळसपणे न पाहता आपण त्यालाच संकट समजून जगू लागलो तर मग आपल्याला आयुष्य म्हणजे संकटांचा न संपणारा प्रदीर्घ असा कंटाळवाणा प्रवासच वाटणार यामध्ये सकारात्मकता नसल्याने कुठेही आशावाद नजरेस पडणार नाही. मग आशावाद नाही तर स्वप्न नाहीत आणि स्वप्नं नाहीत तर मग जगणे सुखावह कसे होणार ?
• मनुष्यजन्माचे आयुष्य हे एकदाच मिळते. पुनर्जन्मावर विश्वास कसा ठेवणार ? जर या जन्मातील मिळणाऱ्या सुखांवर विश्वास नसेल तर पुनर्जन्मावर विश्वास कसा असेल ? मग जर एकच जन्म आपल्याला मिळत असेल तर ते परिपूर्णतेने जगण्याची सकारात्मक मनोवृत्ती आपल्याला बाळगता येत नाही याचा दोष आपण आपल्या जन्मदात्याला किंवा परमेश्वराला कसा काय देवू शकतो ?
• जरासा दृष्टिकोन बदलला तर आपले जगणे खूप सुसह्य आणि सुखावह होवू शकते. या आयुष्यात, तुम्ही ज्या गोष्टी वाचू शकता त्या सगळ्या वाचा. तुम्ही ज्या गोष्टींचा स्वाद घेवू शकता त्या सगळ्या चाखा. तुम्हाला ज्या लोकांना भेटावेसे वाटते त्या सगळ्यांना आवर्जून भेटत रहा. तुम्ही ज्या ठिकाणी प्रवास कसर शकता तिथे सर्वत्र प्रवास करा. तुम्ही जे शिकू शकता ते सर्व काही शिका. तुम्ही ज्या गोष्टींचा अनुभव घेवू शकता त्या सर्व गोष्टी अनुभवून घ्या. मग बघा मनमुराद जगण्याची स्वतःची अशी एक शैली आपोआपच विकसित झालेली तुम्हाला जाणवेल.
• मनमुराद जगा…!

:-Mukund Madhukar Hingne.