If you could un-invent something, what would it be?

Looking back in life, many things feel like they should have happened differently. But every mistake and experience teaches us something and helps us move forward. Therefore, instead of erasing anything, it seems more important to learn from those experiences and focus on how to improve ahead.

However, if something could truly be erased, perhaps some decisions would have been made more thoughtfully, which could have avoided unnecessary troubles. Do you feel there’s something you would like to change?

• Even today, I often feel that instead of coming to Solapur (Maharashtra, India), where I have been living for the past 28 years for livelihood struggles, if I had moved to a metropolis like Mumbai back then, I would have surely achieved a different position than where I am today.
• In short, I boarded the wrong passenger train at the wrong station, heading in the wrong direction. Naturally, instead of reaching the destination I was meant to, I settled for an alternative. This made my journey like a ship that lost its way. Even Columbus initially lost his path—he landed on a different land thinking it was India. His voyage might have seemed costly and directionless at the time.
• Coming from a semi-rural area like Paithan (Dist. Chhatrapati Sambhajinagar, Maharashtra), I lacked proper information about choosing the right city for building a career. I didn’t have anyone to guide me either. I had a talent for writing, and my passion for theater wouldn’t let me stay idle. I was hopeful that a city like Solapur would offer me good opportunities. Back then, my elder sister and her husband invited me to Mumbai to pursue my career. They lived in Kalyan (near Mumbai). However, I declined the offer to stay with my sister. Nowadays, I often wonder if the decision I made 28 years ago was perhaps a mistake.
• Later, I got involved in journalism for my livelihood. But there was always a fear of drifting away from theater. Then came marriage, family life, and raising a son, and I got entangled in all these household responsibilities. While continuing in journalism, I remained active in amateur theater. I won awards and gained recognition. But it still feels like what I truly wanted to achieve remains distant.
• Now, the years and youth I’ve lost won’t come back. My responsibilities have changed with age. The energy I had in my youth to struggle is no longer there. So, even if I had the opportunity like Columbus, what if I still lost my way?

“आयुष्य एकाच जागी थांबत नाही, जे झाले ते चांगलेच झाले…!”

जिंदगीत मागे वळून पाहताना अनेक गोष्टी अशा वाटतात ज्या वेगळ्या प्रकारे घडायला हव्या होत्या. पण प्रत्येक चुका आणि अनुभव आपल्याला शिकवण देतात आणि पुढे जाण्यास मदत करतात. त्यामुळे काहीही काढून टाकण्याऐवजी त्या अनुभवातून शिकून पुढे कसं सुधारता येईल, याकडे पाहणं जास्त महत्त्वाचं वाटतं.

पण खरंच काही काढून टाकता आलं असतं, तर कदाचित काही निर्णय अधिक विचारपूर्वक घेतले असते, ज्यामुळे अनावश्यक त्रास टाळता आला असता. तुम्हाला असं काही वाटतं का की जे तुम्ही बदलू इच्छित होता?

• मला आजही प्रत्येक वेळी असं वाटतं की, मी सध्या ज्या शहरात गेल्या २८ वर्षांपासून राहतोय त्या “सोलापूर” (महाराष्ट्र, भारत) या शहरात उपजीविकेच्या संघर्षासाठी येण्याऐवजी मी त्यावेळी जर मुंबई सारखे महानगर गाठले असते, तर कदाचित आज मी ज्या स्थानावर आहे त्यापेक्षा वेगळे स्थान मी नक्कीच मिळवले असते.
• थोडक्यात मी चुकीच्या स्टेशनवर चुकीच्या वेळी चुकीच्या दिशेने जाणारी पॅसेंजर ट्रेन पकडली. अर्थातच आपल्याला ज्या स्थानकावर जायला हवे तिथे न जाता आपण त्याला पर्यायी म्हणून दुसऱ्याच स्थानकाची निवड करतो. मग आपला प्रवास हा दिशा चुकून भरकटलेल्या जहाजासारखा होतो. कोलंबस पहिल्यांदा वाट चुकला होता. भारत म्हणून दुसऱ्याच भूमीवर तो उतरला होता. त्याची ती सफर त्यावेळी कदाचित खर्चिक आणि दिशाहीन समजली गेली असेल.
• मी पैठण (जि.-संभाजीनगर, महाराष्ट्र) सारख्या अर्धग्रामीण भागातून आलेलो असल्याने मला करिअरबाबत योग्य त्या शहराची निवड करण्याबाबत पुरेशी माहिती नव्हती. तसे मार्गदर्शन देणारे देखील त्यावेळी मला मिळाले नाहीत. आपल्याजवळ लेखनकार्याचे कौशल्य आहे, शिवाय नाट्यवेड गप्प बसू देत नव्हते. सोलापूर सारख्या शहरातून आपल्याला चांगली संधी मिळेल असा आशावाद होता. त्यावेळी माझ्या मोठ्या बहिणीने आणि तिच्या पतीने मला मुंबईत करिअर करण्यासाठी बोलावले होते. ते कल्याणला (मुंबईपासून जवळ) रहातात. पण मी त्यावेळी बहिणीकडे राहण्याच्या प्रस्तावाला नकार दिला. आजकाल मला बऱ्याचवेळा असे वाटते की २८ वर्षांपूर्वी मी घेतलेला निर्णय कदाचित चुकीचा होता का ?
• नंतर उपजीविकेसाठी पत्रकारितेच्या क्षेत्रात रमलो. पण नाट्यकलेपासून दूर जातोय की काय ? अशी भीती कायम वाटत राहिली. मग पुढे लग्न झाले, मग संसार सुरू झाला. मग एका मुलाचे संगोपन यासर्व प्रापंचिक जबाबदाऱ्यामध्ये गुरफटत गेलो. पत्रकारिता सुरू असतानाच हौशी रंगभूमीवर नाट्यसेवा सुरू ठेवली. पुरस्कार मिळाले, नाव झाले. पण जे मिळायला हवे होते ते अजून दूरच आहे असेच कायम वाटतं.
• आता गेलेली वर्षे, वय परत येणार नाही. आता वाढत्या वयात जबाबदाऱ्या बदलल्या आहेत. तारुण्यात असताना संघर्ष करण्याची जी ऊर्जा होती ती आता नाही. त्यामुळे कोलंबस सारखी मला संधी मिळूनही मी वाट चुकलो तर…?

:-Mukund Madhukar Hingne.