My son Soham completed one year in Japan for his job on January 21. For the past two days, I haven’t been able to suppress the restlessness in my mind. One part of me keeps reminding me that getting emotional like this doesn’t suit me. But the thought that my only son has gone far away for work now feels like a heavy burden on my heart.

Keeping pace with the world makes sense on an intellectual level, but emotionally, it feels very difficult. Now, with both of us—husband and wife—living in India, and our son in Japan, daily life continues as usual. Friends and neighbors admire us, calling us a “lucky couple.” They often ask, “Did he call today?” Their casual inquiries only serve as a reminder, and no matter how much we try to keep ourselves busy, memories flood in.

In his empty shelves and vacant suitcase, we keep filling new memories every day. Perhaps all parents whose children are living abroad feel the same way. The fact that he is settling in well there is the best news for us every day.

• It’s been a year since my son went abroad for work…
  Just as we were packing his bags a year ago, today we are unpacking a bag full of memories. I still vividly remember the sparkle in his eyes, the excitement of experiencing a new world, and the slight confusion in his mind as he stepped out of the house.
• I don’t even realize how this year has flown by. As he pursued his dreams, we were with him in spirit every step of the way. Video calls, messages, and sometimes just his memories have kept us company. But this year wasn’t just about increasing the physical distance; it was about watching him grow and stand on his own feet.
• The emptiness in the house and every small or big occasion celebrated without him were painful, but whenever we heard of his progress, a smile naturally lit up our faces. Knowing he learned to cook, met new people, and adapted to a different culture made us feel proud and content.
• The biggest comfort is realizing that even though he is far away, we are always with him through every joy and challenge. Now, as we gather strength for the journey ahead, we send him our best wishes for even greater success.
  One year down… and many more memories and milestones to cherish ahead!

“आठवणींची बॅग आता खच्चून भरली आहे…!”

माझा मुलगा सोहम जॉबसाठी जपानला जाऊन काल २१ जानेवारीला एक वर्ष पूर्ण झाले. गेल्या दोन दिवसांपासून मनातली अस्वस्थता दडपून टाकू शकत नाहीय. हे असं भावनिक होणं आपल्याला नक्कीच शोभत नाही, असंही एक मन बजावत असतं. पण एकुलता एक मुलगा नोकरीच्या निमित्ताने आपल्या पासून दूर गेलाय ही कल्पना आता डोक्यावर मणभर ओझं असल्यासारखी जड वाटतेय. जगाच्या बरोबरीने चालणे हे वैचारिक पातळीवर ठीक आहे, पण भावनिक पातळीवर खूपच त्रासदायक वाटते. आता आम्ही दोघे पती-पत्नी भारतात आणि मुलगा जपानमध्ये अश्या अवस्थेत रोजचं जगणं सुरू आहे. परिचितांना, शेजाऱ्यांना आमचं कौतुक वाटतंय. त्यांना आम्ही “लकी कपल” वाटतोय. “रोज त्याचा फोन आला का ?” अशी उगीचच चौकशी केली जाते. मग तुम्ही कितीही स्वतःला कामात गुंतवून घेतलं तरी आठवणींना पूर येतोच. घरातल्या त्याच्या रिकाम्या कप्प्यात आणि रिकाम्या बॅगेत आम्ही त्याच्या रोज नव्या आठवणी भरून ठेवतोय. ज्यांची मुले परदेशात आहेत, बहुतेक त्या सर्व पालकांच्या ह्याच संवेदना असतील. तो तिथं रमलाय हीच आमच्यासाठी रोजची गुड न्यूज असते.

• मुलगा नोकरीसाठी परदेशी जाऊन एक वर्ष पूर्ण झाले…
  कालपरवा जशी त्याची बॅग भरत होतो, तशीच आठवणींची बॅग आज उलगडत आहे. घरातून बाहेर पडताना त्याच्या डोळ्यांतली चमक, नव्या जगाच्या अनुभवाची उत्सुकता आणि मनातला थोडासा गोंधळ – सगळं आजही जसंच्या तसं आठवतंय.
• हे एक वर्ष कसं निघून गेलं, कळलंच नाही. त्याच्या स्वप्नांच्या दिशेने झेपावताना आपणही मनाने त्याच्या सोबत होतो. व्हिडीओ कॉल्स, मेसेजेस, आणि कधी कधी केवळ त्याच्या आठवणींनीच आपली सोबत केली. पण हे वर्ष त्याने फक्त भौगोलिक अंतर वाढवण्यासाठी नाही, तर स्वबळावर उभं राहण्यासाठी कसं घडवलं, हेही पाहायला मिळालं.
• घरातली पोकळी आणि त्याच्याशिवाय साजरी झालेली प्रत्येक छोटी मोठी गोष्ट मनाला टोचणारी होती, पण त्याच्या प्रगतीची बातमी मिळाली की आपसूकच चेहऱ्यावर हसू उमटायचं. स्वयंपाक शिकला, नवी माणसं भेटली, वेगळ्या संस्कृतीत मिसळला – हे ऐकून अभिमानही वाटला आणि समाधानही.
• आपला मुलगा परदेशात असूनही प्रत्येक सुख-दु:खाच्या क्षणी आपण त्याच्या सोबतच आहोत, हेच मोठं समाधान. आता पुढच्या प्रवासासाठी मनाला बळ देत, त्याच्या यशाच्या आणखी टप्प्यांसाठी शुभेच्छा देतो.
  एक वर्ष पूर्ण झालं… आता अजून कितीतरी आठवणी आणि यशाच्या गाठी पुढे जोडायच्या आहेत!

:-Mukund Madhukar Hingne.