What’s your favorite candy?

There is a unique sweetness in the candies we ate during childhood. Even the simplest things felt precious back then. My favorite candy was a tiny ball coated with a crispy layer of jaggery and sugar, which would slowly melt in the mouth. I never wanted it to finish quickly.

During school recess, my mother would give me ten paise for a snack, and I would buy as many candies as I could with that amount. Later, I started liking chocolate and caramel candies. But over time, the fear of tooth decay made me reduce my candy intake. Eventually, the habit faded away completely.

That candy was not just sweet; it carried a small sense of joy along with it. Those tiny treats, enjoyed while sitting on the school bench with friends or strolling through the evening market, offered not just a delightful taste but also a treasure trove of memories.

            Now, in adulthood, eating candy has almost stopped. Concerns about health, diet control, and dental care have led to avoiding sugary treats. Yet, whenever I come across an old, familiar candy, it brings back a flood of memories.

The Sweetness of Memories…

Candy is not just sugar; it is an emotion—a reminder of childhood’s innocent joy, small moments of happiness, and cherished memories. Its taste revives the past, and for a brief moment, it takes us back to those carefree days of youth!

“बालपणीची माझी आवडती कॅण्डी : एक गोड आठवण…!”

लहानपणी खाल्लेल्या कॅण्डीत एक वेगळीच गोडी असते. त्यावेळी मिळणाऱ्या साध्या गोष्टीही अमूल्य वाटायच्या. माझी आवडती कॅण्डी म्हणजे गूळ आणि साखरेच्या चटकदार थराने झाकलेली छोटीशी गोळी, जी तोंडात टाकली की हळूहळू विरघळत जायची. ती लवकर संपूच नये असं वाटायचं. शाळेत मधल्या सुट्टीत खाऊसाठी आईकडून दहा पैसे मिळायचे. त्यात जितक्या जास्त कॅण्डी मिळतील तेव्हढ्या घ्यायच्या. पुढे चॉकलेट-कॅरॅमल कॅण्डी आवडू लागली. दात किडतील या भीतीने कॅण्डी खाणे हळूहळू कमी झाले. पुढे ती सवय कायमची मोडली.

ती कँडी केवळ गोडसर नव्हती, तर तिच्या जोडीला एक लहानसं समाधानही असायचं. मित्रांसोबत शाळेच्या कट्ट्यावर किंवा संध्याकाळी बाजारात फिरताना खाल्लेल्या त्या छोट्या गोळ्यांनी नुसती चवच नाही, तर आठवणींचाही ठेवा दिला.

आता मोठेपणी, कँडी खाणं जवळजवळ बंद झालंय. आरोग्य, आहारावर नियंत्रण आणि दातांची काळजी यामुळे गोड पदार्थ टाळतो. पण तरीही, कधीमधी एखादी जुनी ओळखीची कँडी दिसली की आठवणी ताज्या होतात.

गोडी आठवणींची…:-

कँडी म्हणजे फक्त साखर नाही, ती एक भावना आहे – लहानपणीच्या निरागस आनंदाची, छोट्याशा समाधानाची आणि गोड आठवणींची. त्या चवीत भूतकाळ जिवंत होतो, आणि आपण क्षणभर का होईना, पुन्हा त्या लहान वयात जातो!

:-Mukund Madhukar Hingne.