Describe a risk you took that you do not regret.

---

Over the past 34 years of working in the field of journalism, I have taken several life-threatening risks in the pursuit of investigative reporting. Among them, one stands out vividly—not because of the danger it posed, but because it reaffirmed my commitment to fearless journalism. And to this day, I have no regrets.

In 2004, an unexpected and intense communal riot broke out in Solapur city. Tensions between two religious communities escalated overnight due to a religious issue, and soon the entire city was engulfed in violence, arson, and chaos. As a journalist, I felt a strong sense of duty to report the reality from the ground, despite the clear danger it involved.

While covering the incident in one of the highly sensitive areas, I suddenly found myself face to face with a furious mob belonging to one of the communities involved in the conflict. The group, armed with swords and shouting angrily, began advancing toward me. It was a terrifying moment—I knew they saw me as a threat simply because I was carrying a camera and a press ID.

In those few seconds, death felt incredibly close. However, by sheer luck and perhaps divine intervention, a police patrol vehicle arrived just in time. The officers intervened, dispersing the mob and pulling me to safety. The sword attack that could have ended my life was averted by mere seconds.

That incident changed something in me. I had risked my life for the truth—but that was exactly what journalism meant to me. Fearless. Committed. Responsible. Even today, when I look back, I do not regret that moment. It was a test of courage, and it reminded me why I chose this path in the first place. Journalism, at its core, is not just about headlines—it’s about standing for what’s right, even when your life is on the line.

---

“पत्रकारितेत अनेकदा जीव धोक्यात घालणारे निर्णय घेतले आहेत….!”

---

गेल्या ३४ वर्षांच्या पत्रकारितेच्या प्रवासात मी अनेकवेळा जीव धोक्यात घालणारे निर्णय घेतले आहेत, विशेषतः शोध पत्रकारिता करताना. पण या सर्व धोक्यांमध्ये एक अनुभव अजूनही माझ्या स्मरणात खोलवर कोरला गेला आहे. हा अनुभव केवळ धोक्याचा नव्हता, तर माझ्या पत्रकारितेच्या मूल्यांची आणि ध्येयधोरणांची कसोटी होती. आणि विशेष म्हणजे, त्या धोक्याबद्दल मला कधीच पश्चात्ताप वाटलेला नाही.

२००४ मध्ये, सोलापूर शहरात अचानक धार्मिक वादावरून दोन समाजांमध्ये भीषण दंगल उसळली. संपूर्ण शहरात हिंसाचार, दगडफेक, जाळपोळ सुरू होती. वातावरण अत्यंत तणावपूर्ण होते. अशा वेळी, एक पत्रकार म्हणून मी घटना स्थळी पोहोचण्याचा निर्णय घेतला. माझा उद्देश होता — सत्य समोर आणणे, परिस्थितीचं वस्तुनिष्ठ वार्तांकन करणे.

दंगलग्रस्त भागात मी पोहोचलो, आणि काही वेळातच परिस्थिती हाताबाहेर जात असल्याची जाणीव झाली. एका विशिष्ट समुदायाचा जमाव हातात तलवारी घेऊन माझ्या दिशेने धावत येत होता. मी फक्त एक पत्रकार आहे हे मला ओरडून सांगत होतो, पण त्यांचा रोष इतका तीव्र होता की त्यांना ते ऐकायचं नव्हतं.

त्या क्षणात मृत्यू अगदी जवळ असल्यासारखं वाटलं. पण अगदी काही सेकंदातच, पोलिसांची गाडी तिथे पोहोचली. त्यांनी वेळेत हस्तक्षेप केला, जमावाला पांगवलं आणि मला सुरक्षित स्थळी नेलं. तलवारीने होऊ शकणारा हल्ला थोडक्यात टळला आणि माझा जीव वाचला.

हा अनुभव मला खूप काही शिकवून गेला. मी जाणीवपूर्वक एक मोठा धोका पत्करला होता, पण पत्रकार म्हणून हेच माझं कर्तव्य होतं. सत्यासाठी उभं राहणं, प्रतिकूल परिस्थितीतसुद्धा शांतपणे आणि निर्भयपणे काम करणं — हीच खरी पत्रकारिता आहे असं मी मानतो.

आजही मागे वळून पाहिलं, तरी त्या क्षणाबद्दल मला कधीही पश्चात्ताप वाटत नाही. उलट, त्या अनुभवानेच मला माझ्या मार्गावर अधिक ठामपणे उभं राहण्याचं बळ दिलं.

---

:-Mukund Madhukar Hingne.