Write about a time when you didn’t take action but wish you had. What would you do differently?
Such a moment comes in everyone’s life, when something is happening, yet we choose to remain mere spectators. Later, however, a pang of regret arises in a corner of the mind — “If only I had done something at that time…!” This feeling often turns out to be deeply painful. But why did we remain silent in that moment? Why didn’t we step forward? These questions keep lingering in the mind.
🔲I too have been a witness to such a moment.
At that time, I was with a friend at a public place. Right in front of us, an elderly person suddenly felt dizzy and collapsed on the road. A few people nearby stopped briefly, some even chuckled, but no one stepped forward to help. I too froze for a moment. Should I jump in to help? Should I take responsibility? While I was still contemplating, someone else took the initiative. I just stood there and watched.
For the rest of the day, my mind was filled with regret. Why did I hesitate at that moment? Was it fear? Reluctance? Or the burden of responsibility? — these questions kept gnawing at me.
🔲”What could I have done differently?”
First and foremost, I should have shaken off the hesitation in my mind. That was the right moment to act. Had I reached out with a helping hand, perhaps the gratitude in that person’s eyes would have lit up my own life in a unique way. While living in a society, we can’t remain mere spectators — we must be ready to stand up as responsible and active citizens when the situation demands it. That was the lesson I should have learned.
🔲But this isn’t just imagination – it’s a lesson.
In such situations, we always feel regret. And then we indulge in wishful thinking — “What if I had done something different?” But the truth is, in that very moment, what’s truly needed is the ability to decide, presence of mind, and sensitivity. Merely lamenting what has already happened leads us nowhere.
🔲Preparing from within is essential.
To ensure that we don’t remain silent in such situations in the future, we need to be prepared from within. Along with sensitivity, we must cultivate a spirit of action. Remembering that we are a part of society, we must strive to preserve our humanity in every moment. That is the real transformation.
In the end, only one thing can be said — don’t let the moment slip by, because it never returns. And even if it does, it’s never quite the same again.
“गमावलेला ‘तो’ क्षण : एक आत्मचिंतन….!”
असा क्षण प्रत्येकाच्या आयुष्यात येतो, जेव्हा काही घडत असतं, पण आपण केवळ बघ्याची भूमिका घेतो. नंतर मात्र मनाच्या कोपऱ्यात एक सल निर्माण होते — “त्या वेळी काहीतरी केलं असतं, तर…!” ही भावना अनेकदा बोचरी ठरते. पण त्या क्षणी आपण गप्प का बसलो? का नाही पुढे सरसलो? हाच विचार मनात घोळत राहतो.
🔲मीही अशा एका क्षणाचा साक्षीदार आहे.
त्या वेळी मी एका मित्रासोबत एका सार्वजनिक ठिकाणी होतो. समोरच एका वृद्ध व्यक्तीला रस्त्यावर चक्कर आली होती. आसपासचे काही लोक थोडा वेळ थांबले, काही जण हसलेही, पण कोणीही मदतीला पुढे आले नाही. मीही एक क्षण स्थिरावलो. मदतीसाठी उडी घ्यावी का? त्यांची जबाबदारी घ्यावी का? याचा विचार करत असतानाच दुसऱ्या कुणीतरी पुढाकार घेतला. मी केवळ बघत राहिलो.
नंतर दिवसभर माझं मन खंतावलेलं राहिलं. मी त्या वेळेस का थांबलो? भीती? संकोच? की जबाबदारीची भीती? — या सर्व प्रश्नांनी माझं मन पोखरलं.
###🔲”मी काय वेगळं केलं असतं?”
सर्वप्रथम, मला माझ्या मनातील संकोच झटकून टाकायला हवा होता. कृती करण्याची वेळ तीच होती. मदतीचा हात पुढे केला असता, कदाचित त्या व्यक्तीच्या चेहऱ्यावरच्या आभार व्यक्त करणाऱ्या भावनांनी माझ्या आयुष्यात एक वेगळाच प्रकाश पसरवला असता. समाजात वावरताना आपण फक्त प्रेक्षक बनून चालत नाही, तर गरज पडली तर कृतीशील नागरिक म्हणूनही उभं राहावं लागतं, हे शिकायला हवं होतं.
🔲पण ही केवळ कल्पना नाही – ही एक शिकवण आहे.
अशा प्रसंगांमध्ये आपण नेहमीच पश्चात्ताप करतो. आणि मग स्वप्नरंजन करतो – “काय वेगळं केलं असतं!” पण सत्य हे आहे की त्या क्षणी निर्णय घेण्याची क्षमता, प्रसंगावधान आणि संवेदनशीलता हवीच असते. केवळ घडून गेलेल्या गोष्टींवर मल्लिनाथी करून काहीच साध्य होत नाही.
🔲आतून सज्ज होणं गरजेचं
भविष्यात अशा प्रसंगात आपण गप्प बसणार नाही, यासाठी आतून सज्ज होणं गरजेचं आहे. संवेदनशीलतेसोबतच कृतीशीलतेचा गुण अंगी बाणवावा लागतो. आपण समाजाचा भाग आहोत, हे लक्षात ठेवून प्रत्येक प्रसंगात आपलं माणूसपण जपणं – हाच खरा बदल आहे.
शेवटी एकच म्हणता येईल — क्षण जाऊ देऊ नका, कारण तो पुन्हा येत नाही. आणि आला तरी, ती तीच वेळ नसते!
:-Mukund Madhukar Hingne.
avatibhavati.com 
यावर आपले मत नोंदवा