Dreams of settling abroad have become the pinnacle of career aspirations for today’s youth. Attracted by high-paying jobs, independent living, and new opportunities, their steps naturally turn toward a new world. But left behind are homes filled with quiet concern—and the parents who live in them. On their lips are encouraging words like, “Go, my child, your future lies there,” yet deep within, there remains a profound emptiness.
♦️”The Unspoken Gap Between Two Generations…!”
Note:
This article does not intend to oppose any political or social standpoint. It is simply a sensitive literary glimpse into the emotions of parents whose children aspire to settle abroad for job opportunities. It reflects a faint, heartfelt sigh that echoes in the hearts of countless parents for their children.
🔴 Voices Lost in the Crowd
That moment of farewell at an airport—forever unforgettable. The son turns toward the aircraft, while the parents remain standing behind. In that fleeting instant, their hearts hear nothing else. Their eyes blur with memories—the first day of school with tearful goodbyes, early morning wake-ups, walking hand in hand… and today, those very hands are slipping away.
🔴 Chat Windows That Replaced Letters
Once, postcards or emails arrived once a week. Now, they’ve transformed into WhatsApp messages, video calls, and emojis. Communication has become more high-tech, but the warmth of touch is missing. Voices are heard, faces are seen, yet hearts still long for the comfort of togetherness.
🔴 The Loneliness of Festivals
The first bite of Diwali sweets is now shown over a phone screen. During Ganesh Chaturthi aarti, the son appears on a video call, but his place in the home remains empty. Parents smile, send photos, but a corner of the house quietly falls silent. They did everything to brighten their child’s future—but in that light, their own darkness deepens, though they rarely speak of it.
🔴 Silent Acceptance and Wordless Devotion
It was the parents’ own wish that this generation forge their own paths, live their own dreams. But when their children truly leave, they realize this dream wasn’t mutual—it left loneliness only for the parents. Still, they accept it, for when a child is happy, a parent learns to hide their own sorrow behind a quiet smile.
🔴 In the End, Only One Hope Remains
“Someday, you will return… won’t you?”—this single question carries the weight of their entire emotional journey. Their hope-filled existence, their daily life sustained by the warmth of memories. Even today, they look toward that same doorway—from where their child once stepped out to board a plane.
“रेंगाळती नजर…..थांबलेले शब्द : विदेशी जाणाऱ्या मुलांसाठीचा एक अस्पष्ट हुंकार…!”
परदेशात स्थायिक होण्याची स्वप्ने आजच्या तरुणाईसाठी करियरचा सर्वोच्च टप्पा ठरतात. उत्तम पगार, स्वतंत्र आयुष्य, आणि नवीन संधी—या सगळ्यांच्या मागे धावताना त्यांची पावलं एका नव्या जगाकडे वळतात. पण मागे राहतात ती काही काळजीने भरलेली घरं, आणि त्यात राहणारे पालक—ज्यांच्या ओठांवर “जा, बाळा, तुझं भविष्य तिकडेच आहे!” असे शब्द असतात, पण मनात असतो एक खोल रितेपणा.
♦️दोन पिढ्यांतील अव्यक्त दरी….!
निवेदन :
हा लेख कोणत्याही राजकीय किंवा सामाजिक भूमिकेशी विरोध दर्शवत नाही. ही फक्त जॉबसाठी विदेशात स्थायिक होवू पाहणाऱ्या तरुणांच्या पालकांच्या भावना मांडण्याची एक संवेदनशील literary झलक आहे. हा प्रत्येक पालकांच्या हृदयातून आपल्या मुलांसाठी उमटणारा अस्पष्ट हुंकार आहे.
🔴गर्दीत हरवलेले आवाज
एखाद्या विमानतळावर निरोप देतानाचा क्षण—कधीच न विसरता येणारा. मुलगा विमानाच्या दिशेने वळतो आणि पालक मागे उभे राहतात. त्या क्षणात त्यांचं मन वेगळं काहीच ऐकत नाही. कित्येक आठवणींनी डोळे धूसर होतात—पहिलं शाळेचं रडत पहाटेचं उठणं, हातात हात घालून चालणं, आणि आज हे हात हातातून निसटतात…
🔴पत्रांचं स्थान घेतलेल्या चॅट विंडो
कधी काळी आठवड्यातून एकदा येणारे पोस्टकार्ड किंवा ई-मेल, आता व्हॉट्सॲप, व्हिडिओ कॉल्स आणि इमोजींमध्ये रूपांतरीत झाले. संवाद अधिक तंत्रज्ञानी झाला, पण स्पर्श विरला. आवाज येतो, चेहरा दिसतो, पण हृदय मात्र सहवासाच्या उबेसाठी तळमळत राहतं.
🔴सण-उत्सवांचं एकाकीपण
दिवाळीत फराळाचा पहिला घास आता मोबाईलवर दाखवला जातो. गणपतीला आरतीच्या वेळेस तो मुलगा स्क्रीनवर असतो, पण घरात त्याची जागा रिकामीच. पालक हसतात, फोटो पाठवतात, पण घरात एक कोपरा मात्र उगाचच शांत होतो. मुलांचं भविष्य उजळावं म्हणून त्यांनी सगळं केलं, पण त्या उजेडात स्वतःचा अंधार गडद होतोय, हे ते उघडपणे बोलत नाहीत.
🔴मूक सहमती आणि अबोल समर्पण
या पिढीने स्वतःच्या वाटा शोधाव्यात, आपली स्वप्नं जगावीत, ही पालकांचीच इच्छा होती. पण जेव्हा ते खरोखरच जातात, तेव्हा लक्षात येतं की हे स्वप्न दोघांचं नव्हतंच—त्यात एकटेपणाचं सावट फक्त पालकांच्याच वाट्याला आलंय. तरीही ते मान्य करतात, कारण ‘आनंदात बाळ रमलं की, आपलं दुःख लपवायला शिकावं लागतं’ हे त्यांनी आतून स्वीकारलेलं असतं.
🔴शेवटी राहते एकच आशा
“कधी तरी परत येशील ना?” या एका वाक्यात त्यांचा संपूर्ण जीवनसंघर्ष गोंदलेला असतो. त्यांच्या आशेचं जगणं, आणि आठवणींच्या उबेत त्यांचं रोजचं अस्तित्व टिकून असतं. आजही ते त्याच दाराकडे पाहत असतात—जिथून त्यांचा मुलगा एक दिवस विमानात बसण्यासाठी बाहेर पडला होता.
:-Mukund Madhukar Hingne.
avatibhavati.com 
यावर आपले मत नोंदवा