It is often said that man is a forgetful being. But in truth, he doesn’t forget—he simply learns to live in the haze of habit. The sun rises every day, and we merely see the light—yet fail to recognize the essence behind that brightness. When the things we possess lose their perceived value, losing them becomes inevitable. And that’s when the aching memories of what once was begin to surface…
-: Value What You Have While You Have It :-
Life is another name for change. But starting today, we can make one resolution — to remain aware of what we have. Be it a relationship, nature, wealth, or a person — understand their worth while they are still with you. Mourning their loss is a natural human emotion, but true wisdom lies in recognizing their value before they are gone.
🔴The Worth of a Drop of Water: The Silent Cry of Drought
Water is a divine gift of nature. But when does a drop of water truly gain value? When the earth opens its mouth and gazes at the sky, when eyes shed tears while wells remain dry… then. Drought is nature’s sharp, silent slap—a warning. When water was abundant, we wasted it without a thought; now, when we desperately need it, all we hold is an empty pot.
🔴True Economics of Wealth: Understood Through Poverty
When we have money, we act with entitlement, wrapped in threads of greed and habit. But when poverty strikes, every coin’s clink stings the heart. The forgotten struggles of wealth, the careless spending, and the reckless decisions made without concern—all return like harsh lessons. The absence of money makes one thoughtful—each need gets analyzed. It is then we understand that money is not just a means, but a responsibility.
🔴Lost Humanity: The Memory of Those Who Are Gone
Sometimes, the presence of a person in our life feels so natural that we fail to value it. They are always there—talking, caring, silently aching for us. But we are so immersed in their presence that we forget what their absence might feel like. Then one day, they leave… suddenly, forever. And their memory pulls us into a whirlpool of endless silence. After they’re gone, we embrace every word, every touch, even every quarrel—with deep tenderness.
🔴The Value of Togetherness: When a Loved One Walks Away
The true worth of someone’s companionship often dawns only after they have gone away. This is the cruel truth of life. Togetherness, love, affection—these are precious, but they must be acknowledged while they still exist. Moments pass, people depart… and all that remains is the haunting thought of “what could have been.”
🔴Loss as a Teacher: When Experience Becomes the Guru
This is the real school of life. Loss is the harshest teacher—it wounds, yet it roots deeply within. The awareness of what we once held close is the gift of experience. And this very loss plants the seed of new hope—to protect what remains, and never let it slip away again.
“मनाची गूढ रचना : जे आहे त्याचे भान न राखणारा प्रवास….!”
माणूस हा विस्मरणशील प्राणी आहे, असं म्हटलं जातं. पण खरंतर तो विसरत नाही, तर ‘सवयी’च्या धुंदीत जगणं शिकतो. रोज सूर्योदय होतो, आपण फक्त उजेड बघतो – पण त्या प्रकाशामागचं अस्तित्व लक्षात घेत नाही. आपल्याजवळ असलेल्या गोष्टींचं जेव्हा मूल्य उरत नाही, तेव्हा त्यांचा गमावणं अपरिहार्य ठरतं. आणि मग सुरू होते, त्या हरवलेल्या अस्तित्वाची आर्त आठवण…
-: जे आहे ते ‘असताना’ जपा :-
आयुष्य हे बदलांचं दुसरं नाव आहे. पण आपण आजपासून एक गोष्ट मनाशी ठरवू शकतो – जे आहे, त्याचं भान ठेवू. नातं असो, निसर्ग असो, पैसा असो, माणूस असो – हे सगळं "असताना"च त्याला समजून घ्या. हरवल्यावर त्यासाठी शोक करणं ही मानवी भावना असली, तरी त्यापेक्षा त्या गोष्टी असताना तिचं मोल समजणं – हेच खरं शहाणपण.
🔴पाण्याच्या थेंबाचे मोल : दुष्काळाचं निःशब्द बोलणं
पाणी ही निसर्गदत्त देणगी आहे. पण कधी पाण्याच्या थेंबाला किंमत येते? जेव्हा ती माती तोंड उघडून आकाशाकडे बघते, डोळ्यांतून पाण्याचा शिडकावा येतो, पण विहिरी कोरड्या असतात… तेव्हा. दुष्काळ म्हणजे निसर्गाची एक इशारा देणारी ताजी चपराक. पाणी मिळालं तेव्हा न वापरता, उधळून टाकलं; आणि आता जेव्हा गरज वाटते, तेव्हा हातात फक्त रिकामा कुंभ.
🔴अर्थाचं खरं अर्थकारण : गरिबीत उमजतं
पैसा असताना अनेक गोष्टी हक्काने करतो, हव्यास आणि सवयीच्या धाग्यांनी आपल्याला वेढलं जातं. पण जेव्हा गरिबी येते, तेव्हा प्रत्येक नाण्याचा आवाज बोचतो. श्रीमंतीत विसरलेले कष्ट, सढळ हातानं केलेल्या खर्चाची चूक, आणि “काळजी न करता” घेतलेले निर्णय – सगळं काही चिरफाड करत समोर येतं. पैशाच्या नसण्यानं माणूस विचारशील होतो – त्याला प्रत्येक गरजेचं विश्लेषण करता येतं, आणि तेव्हाच पैसा म्हणजे केवळ साधन नव्हे, तर जबाबदारी आहे, हे समजतं.
🔴संपलेली माणुसकी : हरवलेल्या माणसांची आठवण
कधीकधी एखाद्या माणसाचं आपल्या आयुष्यात असणं इतकं नैसर्गिक वाटतं की, त्याच्या अस्तित्वाची किंमतच समजत नाही. तो सतत असतो, बोलत असतो, आपल्यासाठी झुरत असतो – आणि आपण त्याच्या “असण्यातच” इतके गुरफटलेले असतो की, “नसणं” म्हणजे काय, हे कळत नाही. पण एक दिवस तो निघून जातो… अचानक, कायमचा! आणि मग त्याच्या आठवणींच्या खुणा आपल्याला एका अनंत शांततेच्या गर्तेत नेतात. माणूस गेल्यावर त्याच्या प्रत्येक शब्दाला, स्पर्शाला, भांडणालाही आपण हळुवार कवटाळतो.
🔴सहवासाचं मूल्य : जेव्हा दूर जातो आपलाच एखादा
आपल्याजवळ जे आहे, त्याची “साथ” असतानाच खरी किंमत न उमगता, ती दूर गेल्यावर उमगते – हे जीवनाचं क्रूर सत्य आहे. सहवास, प्रेम, आपुलकी – हे सगळं जिव्हाळ्याचं आहे, पण वेळच्या वेळी त्याची जाणीव करून देणंही तेवढंच आवश्यक आहे. काही क्षण निघून जातात, काही माणसंही… आणि उरतं ते फक्त “काय असू शकलं असतं” याचं वलय.
🔴गमावणे हेच शिकवण्याचे माध्यम : अनुभव हे गुरू बनतात
हीच जीवनाची शाळा असते. गमावणं हेच शिकवण्याचं सर्वात कठीण माध्यम आहे. ते दुखावणारं असतं, पण खोलवर रूजणारंही असतं. जपून ठेवलेल्या गोष्टींचा साक्षात्कार हाच अनुभव असतो. हेच गमावणं, भविष्यात जपण्याची नवी उमेद देतं – की आता काही हरवू नये.
:-Mukund Madhukar Hingne.
avatibhavati.com 
यावर आपले मत नोंदवा