What’s the oldest things you’re wearing today?
Sometimes a torn shirt, a worn-out saree, an old watch, or a slightly faded ring — these are not just mere objects. Woven into them are layers of time. Threads of memories, emotions, relationships, and moments are intricately entwined within. That’s why some people treasure old belongings not just as clothes, but as bonds filled with affection. Holding them feels like stepping into the comforting embrace of the past. However, not everyone has the privilege of preserving such tokens in their life…
What is new today will become old tomorrow. Today's shirt, today's bag, today's watch... a few years from now, they might hold special meaning for me. That's why I wear them with care today — perhaps someday, an emotion will take shape around one of them. And then I too will say, “Yes, this is the same T-shirt from a decade ago...”
🔴Emptiness in the Closet of Memories
At present, my wardrobe — or collection of clothes — holds nothing old. Over time, those items were lost, rusted, or simply worn out. I didn’t throw them away, but they didn’t stay with me either. So, everything I wear today is new, recently purchased.
🔴Emotions Exist, But Not in Fabric
I readily admit that old belongings carry an emotional warmth. A shirt gifted by a father, or a wedding saree once worn by a mother — such items are hard to forget. But in my case, it’s the memory associated with the item that remains, not the item itself.
🔴Time Stored in Simplicity
My lifestyle is very simple. When I buy a new garment, the old one has already served its time. I’ve never really felt the need to preserve clothes for years. So I don’t have a particular hobby of collecting old clothes, bags, or footwear — but I do respect them.
🔴Memories Not in Clothes, but in the Mind
The emotion some people associate with preserving old clothes — I feel that same emotion when cherishing memories. I dwell in the moments themselves: the scent of that time, a faded photograph, or a certain taste — through these, I relive the past. The clothes may be gone, but the memories remain.
🔴The Lingering Flavor of Time
Sometimes I wonder, if I still had an old coat, maybe wearing it today would make me feel a bit more nostalgic. But so what if I don’t? Some memories we wear like garments — they may not be visible, but they’re woven into our very being.
“जुन्या वस्तूंची जपणूक : काळाच्या गुहेतील आठवणींचा ठेवा….!”
कधीकधी एखादा फाटका शर्ट, विस्कटलेली साडी, जुने घड्याळ, किंवा थोडंसं झिजलेलं अंगठीचं वळण… हे सगळं फक्त वस्त्रं नसतात. त्या त्या वस्तूंमध्ये काळाचे पदर गुंफलेले असतात. आठवणी, भावना, नाती आणि प्रसंग यांचे धागेदोरे त्यात घट्ट विणलेले असतात. त्यामुळेच काही लोक जुन्या वस्तूंना केवळ कपडे म्हणून नव्हे तर जिव्हाळ्याच्या नात्यांप्रमाणे जपतात. त्यांच्या हातात येणं म्हणजे एकप्रकारे भूतकाळाच्या कुशीत शिरणं असतं. मात्र प्रत्येकाच्या आयुष्यात अशी जपणूक शक्यच असेल असं नाही…
आज जे नवे आहे, तेच उद्या जुने होईल. आजचा शर्ट, आजची सॅक, आजचा घड्याळ... काही वर्षांनी कदाचित माझ्यासाठी खास ठरेल. म्हणून मी आज जे परिधान करतोय, ते जपून वापरतोय — कदाचित उद्या याच्यात एखादी भावना आकार घेईल. आणि मग मीसुद्धा म्हणेन — ‘‘हो, हाच तो दशकापूर्वीचा टी-शर्ट आहे...’’
🔴आठवणींच्या कपाटात सध्या रिकामेपण
सद्याच्या माझ्या कपाटात, अथवा कपड्यांच्या संचात, कोणतीही जुनी वस्तू सापडत नाही. काळाच्या ओघात त्या हरवल्या, गंजल्या, किंवा वापरातून गळून गेल्या. मी त्या फेकून दिल्या नाहीत, पण त्या माझ्याजवळ टिकल्या नाहीत, एवढंच. त्यामुळे आज मी जे काही अंगावर परिधान करतो, ते सर्व नवे, अलीकडे घेतलेले आहे.
🔴भावना असूनही वस्त्ररूप अभाव
हे मी सहजपणे मान्य करतो की, जुन्या वस्तूंमध्ये एक भावनिक ओल असते. एखादा शर्ट जो वडिलांनी दिला होता, किंवा ती साडी जी आईची लग्नातली होती — यांना विसरणं सहज शक्य नाही. पण माझ्या बाबतीत, अशा वस्त्रांच्या प्रत्यक्ष अस्तित्वापेक्षा त्यांच्याशी जोडलेली आठवणच जास्त शिल्लक आहे.
🔴 साधेपणात साठवलेला काळ
माझं राहणीमान फार साधं आहे. मी नवा कपडा घेतो तेव्हा जुन्याचं आयुष्य संपलं असतं. त्या कपड्यांना फार वर्ष टिकवण्याची गरज वाटली नाही कधी. त्यामुळे जुने कपडे, पिशव्या, किंवा चप्पल जपून ठेवायचा खास छंद माझा नाही. मात्र त्यांचा आदर मी करतो.
🔴आठवणी कपड्यांत नव्हे, मनात
काही लोक ज्या भावनेने कपडे जपतात, ती भावना मी आठवणी जपण्यात अनुभवतो. मी एखाद्या प्रसंगाच्या आठवणीत रमतो, त्यावेळचा सुगंध, थोडं धूसर झालेलं प्रकाशचित्र, किंवा एखादी चव — या सगळ्यातून तो काळ पुन्हा जगतो. वस्त्रं हरवली, पण आठवणी टिकल्या.
🔴काळाची उरलेली चव
कधी वाटतं, एखादा जुना कोट असता तर कदाचित आज तो घालून मी थोडं अधिक नॉस्टॅल्जिक झालो असतो. पण नसलं म्हणून काय झालं? काही आठवणींना आपण कपड्यांसारखं अंगावर घालतोच की! त्या दिसत नाहीत, पण त्या आपल्या अस्तित्वात मिसळलेल्या असतात.
:-Mukund Madhukar Hingne.
avatibhavati.com 
यावर आपले मत नोंदवा