“What exactly are these cities so densely filled with? Tall buildings, or crowds of people trying to find and prove their identity?”
This crowd of people, spreading like a breeze,
New faces every day, new stories unfolding…
Cities grow, but identities fade,
Everyone here is trying to become someone,
Lost in the rush to prove themselves,
Dreams, trapped within tall buildings, keep peeking into mirrors,
And identity becomes – a number, a card, an address…
The Reality Beyond the Crowd
A city is not merely a center of crowds, but a battlefield of individual existence.
Here, a person rises, breaks, heals — and fights again.
In the end, what is a city?
A mirror — where one must search for oneself through one’s own eyes.
🔘The Evolving Chemistry of Cities
A city isn’t just roads, buildings, vehicles, and people.
It is a constantly changing chemistry — where dreams, expectations, fears, and struggles blend endlessly.
With every new building, the city expands, but with every new face, it becomes more complex.
🔘The Search for Identity
In this crowd, people don’t just live — they are constantly searching for themselves.
“Who am I? What is mine?” — these questions linger in every mind.
Sometimes, under a tree, at a street corner, or within the lines of a book, they stumble upon their own identity.
🔘Crowds and Loneliness
People walk in herds through the city, yet deep inside, they remain alone.
When someone looks at you in a crowd, for a fleeting moment, you feel your existence.
But at the next turn, even that moment disappears.
🔘Tall Buildings and Lost Dreams
Tall buildings seem like symbols of dreams.
But on every floor, there is a corner filled with incompleteness.
As one climbs those flat stone stairs, one often descends deep within oneself.
The truth is simple — the higher you rise, the lonelier the air becomes.
🔘The Struggle to Prove Identity
In these cities, the question “Who are you?” is asked daily — sometimes directly, sometimes subtly.
Your ID card, your degree, your salary — these become your identity.
But the true self lies in your voice, in your actions, and in your silence — something the city never truly understands.
“शहरांची गर्दी अन हरवलेली माणसांची ओळख….!”
ही सगळी शहरं नेमकी कश्याने गच्च भरलीत. उंच उंच इमारतींनी की ओळख शोधणाऱ्या अन ओळख सिद्ध करणाऱ्या माणसांच्या झुंडीने गच्च भरलीत…?
वाऱ्याच्या झुळुकीसारखी पसरणारी ही माणसांची गर्दी,
रोज नवे चेहरे, रोज नव्या कथा…
शहरं वाढतात, पण ओळखी लुप्त होतात,
इथे प्रत्येक जण कुणीतरी व्हायच्या प्रयत्नात असतो,
स्वतःलाच सिद्ध करायच्या घाईत हरवलेला असतो,
उंच इमारतींमध्ये कैद झालेली स्वप्नं आरशात डोकावत राहतात,
आणि ओळख बनते – एक नंबर, एक कार्ड, एक पत्ता…
गर्दीपलीकडचं वास्तव
शहर हे केवळ गर्दीचं केंद्र नाही, तर प्रत्येकाच्या अस्तित्वाचं मैदान आहे.
इथे माणूस मोठा होतो, तुटतो, सावरतो – आणि पुन्हा लढतो.
शेवटी शहर काय आहे? एक आरसा – जिथे आपल्याला आपल्याच डोळ्यांनी शोधावं लागतं.
🔘शहरांचं वाढतं रसायन
शहर म्हणजे फक्त रस्ते, इमारती, गाड्या आणि माणसं नाहीत.
शहर म्हणजे एक सतत बदलणारं रसायन – जिथे स्वप्नं, अपेक्षा, भय आणि संघर्ष सतत मिसळले जातात.
प्रत्येक नव्या इमारतीबरोबर शहर विस्तारतं, पण प्रत्येक नव्या चेहऱ्याबरोबर ते अधिकच गुंतागुंतीचं होतं.
🔘ओळखीचा शोध
या गर्दीत माणसं फक्त जगत नाहीत – ती सतत स्वतःला शोधत असतात.
माझं कोण? माझं काय? हे प्रश्न प्रत्येकाच्या मनात असतात.
कधीकधी एखाद्या चौकात, एखाद्या झाडाखाली किंवा एखाद्या पुस्तकाच्या ओळीत त्यांना स्वतःची ओळख सापडते.
🔘झुंडी आणि एकटेपणा
शहरात माणसं झुंडीने चालतात, पण मनातून ती एकटीच असतात.
गर्दीतून जाताना कोणी आपल्याकडे पाहिलं की एक क्षणासाठी आपल्याला अस्तित्व जाणवतं.
पण पुढच्या वळणावर तो क्षणही हरवतो.
🔘उंच इमारती आणि हरवलेली स्वप्नं
उंच इमारती स्वप्नांची प्रतीकं वाटतात. पण प्रत्येक मजल्यावर अपूर्णतेचा एक कोपरा असतो.
सपाट दगडी जिन्यांवरून वर जाताना माणूस स्वतःच्या आत खोल खाली उतरतो.
सत्य एवढंच – जितका वर जाल, तितकी एकाकी हवा लागते.
🔘ओळख सिद्ध करायची लढाई
या शहरांमध्ये “तू कोण?” हा प्रश्न रोज विचारला जातो – कधी थेट, कधी सूक्ष्म.
तुमचं कार्ड, तुमची पदवी, तुमचा पगार – ही ओळख असते.
खरी ओळख मात्र आवाजात, कृतीत, आणि मौनात असते – जी शहराला कळतच नाही.
;-Mukund Madhukar Hingne.
avatibhavati.com 
यावर आपले मत नोंदवा