Have you ever had surgery? What for?
🌿
Childhood is often filled with play, fun, and innocent joy. But sometimes, even at that tender age, an incident occurs that leaves an unforgettable mark for life. One such event happened in my life – at the age of just 13 or 14, I went through a seemingly simple surgery that left a deep emotional impact on me. That surgery was not merely a medical procedure; it was my first encounter with physical pain, emotional shock, and the deeply caring shadow of parental concern.
1️⃣ A Simple Lump, but a Serious Concern
It all began with a small lump – located on my right arm, between the wrist and the elbow. That lump turned out to be a lipoma – a benign fatty growth. It wasn’t painful, nor did it cause any itching or swelling. But after a medical examination, the doctor warned that if the lump grew, it might press against the veins and potentially affect the functionality of the hand. As a precaution, it was decided to proceed with surgery.
2️⃣ My Father’s Courageous Support
At that time, my father was working as an engineer at a sugar factory in Gangapur, a town in Aurangabad district. Instead of opting for a big hospital in a large city, he chose to have the surgery done at the local Primary Health Centre in Gangapur itself. Facilities were limited, but he had complete faith in the doctors and their experience. His confidence gave me courage – at least in the beginning!
3️⃣ The ‘Anesthesia’ I Can Never Forget
I still remember it clearly – around 13 to 14 injections were administered to numb my hand. The entire process was somewhat frightening. Needles, injections, and the gradual loss of sensation in the skin – facing all of that at a young age required a lot of bravery. I didn’t cry, but I was certainly confused and overwhelmed inside.
4️⃣ Witnessing the Surgery with My Own Eyes
While the surgery was underway, I was watching it unfold – the scalpel in the doctor’s hand, the cutting of the skin, and the lump appearing from within… it was all shocking and surreal. It wasn’t just a physical procedure – for a child, it was a test of emotional endurance. After a while, upon seeing blood coming out, I fainted.
5️⃣ A Successful Surgery – A Permanent Scar
By the time I regained consciousness, the lump had been removed. The doctors had successfully excised it and stitched the wound. After a few days of rest, my hand gradually returned to normal function. However, a permanent reminder of that surgery still remains – in the form of a scar. That scar still rests on my right arm, and whenever I look at it, the entire incident flashes before my eyes.
6️⃣ Memories and Lessons Learned
That surgery wasn’t just a medical intervention – it was a life lesson. It gave me my first glimpse into courage, patience, and the emotional maturity that lies beyond physical pain. Even today, whenever I share this experience with someone, I realize that while the lump is long gone, its memory remains deeply rooted in my heart for life.
“एक छोटीशी शस्त्रक्रिया…..पण आठवणींचा खोल ठसा…!”
तुमच्यावर कधी शस्त्रक्रिया झाली आहे का? कशासाठी?
🌿
बालपण हे अनेकदा खेळ, गमती आणि निष्पाप आनंदाने भरलेलं असतं. पण कधी कधी त्या वयातसुद्धा अशी एखादी घटना घडते, जिला आयुष्यभर विसरता येत नाही. माझ्या जीवनात अशीच एक घटना घडली – वयाच्या अवघ्या १३-१४व्या वर्षी, एका साध्या वाटणाऱ्या पण मनावर खोल परिणाम करणाऱ्या शस्त्रक्रियेचा अनुभव. ती शस्त्रक्रिया केवळ वैद्यकीय प्रक्रिया नव्हती, तर त्या अनुभवातून शरीराच्या वेदना, मानसिक धक्का आणि काळजीनं भरलेली पालकत्वाची छाया हे सर्व अनुभवण्याची माझी पहिली भेट होती.
1️⃣ एक सहज गाठ, पण काळजीचं कारण
सुरुवात झाली एका छोट्याशा गाठीपासून – उजव्या हातावर, मनगट आणि कोपराच्या मधोमध. ती गाठ म्हणजे लायपोमा होती – एक सौम्य चरबीचा गाठ. कोणताही वेदनादायक त्रास नव्हता, ना खाज, ना सूज. पण डॉक्टरांनी केलेल्या तपासणीनंतर असा इशारा मिळाला की ही गाठ जर वाढली, तर हाताच्या शिरांवर दाब येऊ शकतो आणि त्याचा परिणाम हाताच्या कार्यक्षमतेवर होऊ शकतो. त्यामुळे शस्त्रक्रियेचा निर्णय घेतला गेला.
2️⃣ वडिलांची धैर्यशील साथ
त्यावेळी माझे वडील औरंगाबाद जिल्ह्यातील गंगापूर येथील साखर कारखान्यात अभियंता म्हणून काम करत होते. मोठ्या शहरांतील मोठमोठ्या हॉस्पिटल्सऐवजी त्यांनी गंगापूरच्या प्राथमिक आरोग्य केंद्रावरच शस्त्रक्रियेचा निर्णय घेतला. साधनं फारशी नव्हती, पण डॉक्टरांवर आणि त्यांच्या अनुभवावर त्यांचा पूर्ण विश्वास होता. त्यांच्या आत्मविश्वासामुळे मलाही धैर्य वाटत होतं – सुरुवातीला तरी!
3️⃣ शस्त्रक्रियेची ‘भूल’ विसरणं अशक्य
आजही मला आठवतं – जवळपास १३ ते १४ इंजेक्शन्स देऊन माझा हात बधिर केला गेला होता. ती सारी प्रक्रिया काहीशा भीतीदायक होती. सुया, इंजेक्शन्स, आणि बधिर होणारी त्वचा – लहान वयात या सगळ्याला सामोरं जाणं हे खूप धैर्याचं होतं. तेव्हा मी रडलेलो नाही, पण मनातून खूप गोंधळलेलो होतो.
4️⃣ डोळ्यांनी पाहिलेली शस्त्रक्रिया
शस्त्रक्रिया चालू असताना मी ती प्रत्यक्ष पाहत होतो – डॉक्टरांच्या हातात चाकू, कापले जाणारी त्वचा, आतून दिसणारी गाठ… हे सगळं एक अनोखा धक्का देणारं होतं. ही केवळ शारीरिक प्रक्रिया नव्हती, तर एका लहान वयाच्या मुलासाठी मानसिक धाडसाची कसोटी होती. काही वेळातच रक्त बाहेर येताना पाहून मी बेशुद्ध पडलो.
5️⃣ यशस्वी शस्त्रक्रिया – कायमची खूण
शुद्धीवर येईपर्यंत गाठ काढलेली होती. डॉक्टरांनी ती व्यवस्थित बाहेर काढली आणि त्याचे टाके घातले. काही दिवस विश्रांतीनंतर हात पुन्हा पूर्ववत कार्यक्षम झाला. पण त्या शस्त्रक्रियेचा एक ठसा कायम राहिला – व्रणाच्या रूपात. तो व्रण आजही माझ्या उजव्या हातावर आहे, आणि तो बघताना त्या दिवसाची सगळी घटना डोळ्यांसमोर येते.
6️⃣ आठवणी, शिकलो गेलेले धडे
ही शस्त्रक्रिया केवळ वैद्यकीय उपचार नव्हती – ती माझ्या जीवनातील एक शिकवण होती. धैर्य, संयम, आणि शारीरिक वेदनेपलीकडचं मानसिक समजुतदारपण या सगळ्याची ती पहिली झलक होती. आजही जेव्हा मी हा अनुभव कुणाला सांगतो, तेव्हा मला जाणवतं की जरी ती गाठ गेली असली, तरी तिचा अनुभव आयुष्यभरासाठी माझ्या मनात रुजलेला आहे.
:-Mukund Madhukar Hingne.
avatibhavati.com 
यावर आपले मत नोंदवा