व्हायोलिन लहानपणीच शिकता आलं असतं….!

Share a lesson you wish you had learned earlier in life.

When you travel and glance out the window, there’s a strange longing for the trees, mountains, rivers, and houses that seem to pass by. In reality, you are moving ahead of them, but the charm of that unfamiliar natural beauty still pulls you in. Life is much the same. Even after reaching a point of satisfaction, you often feel, “I missed learning this.” The regret of not seizing an opportunity when it was available lingers and causes even more pain.

• Our home was always full of music and a love for singing and playing instruments. My father had a good voice, and he would play the harmonium while singing. My mother would accompany him by playing the tanpura. They often performed together. My father was adamant that his children should learn music along with their academic education. He believed that at least one instrument should be mastered by each of us. Following this, my elder brother and I were enrolled in music classes by my father.
• I always loved the violin and had a strong desire to learn how to play it. But instead, my father enrolled both of us in tabla lessons. Since I was very young, my fingers were delicate, and they couldn’t strike the tabla hard enough to produce sound. Sometimes, my fingers would even bleed. After a year, I gave up learning the tabla, although I did pass one exam.
• Later, because I was confident in public speaking from an early age and had a good memory, my teachers gave me the opportunity to perform in children’s plays. From that point on, I developed a connection with the theatrical arts that continues to this day.
• Now, having settled in life and approaching retirement, I feel a strong urge to learn the things I missed out on earlier. My bucket list includes learning to speak English fluently, as well as playing the violin or another musical instrument. In the end, I wish for the evening of my life and its sunset to be filled with music.

तुम्ही जेंव्हा प्रवास करत असता तेंव्हा खिडकीतून बाहेर नजर टाकली की मागे जाणारी झाडे, डोंगर, नदी, घरे यांच्याबद्दल एक अनामिक ओढ वाटत राहते. वास्तविक तुम्ही त्यांच्यापासून पुढे जात असता. पण त्या अपरिचित निसर्ग सौंदर्याचा सहवास आपल्याला हवाहवासा वाटतो. आयुष्याचं देखील असंच असतं. समाधानाच्या एका टप्प्यावर पोहोचल्या नंतर देखील “आपलं हे शिकायचं राहूनच गेलं” असं वाटत राहतं. संधी मिळाली असताना देखील आपण त्याचा लाभ घेतला नाही, तर ती खंत अधिक वेदना देत राहते.

• आमचं घर तसं संगीत, गायन-वादनप्रेमी. वडिलांचा आवाज चांगला होता. ते हार्मोनियम स्वतः वाजवत गायचे. तर आई तानपुरा वाजवून त्यांना संगीतसाथ द्यायची. त्यांचे नेहमीच गाण्याचे कार्यक्रम व्हायचे. आपल्या मुलांनी देखील शिक्षण घेत असताना सोबत संगीत शिक्षण घ्यावे. किमान एखादे वाद्य त्यांना वाजवता आले पाहिजे हा वडिलांचा हट्ट होता. त्याप्रमाणे मला आणि मोठ्या बंधुला वडिलांनी संगीताच्या क्लासला घातले होते.
• मला व्हायोलिन फार आवडायचे. मला ते वाजवायला यायला हवे अशी खूप इच्छा असायची. पण वडिलांनी मला आणि बंधुला तबलावादन शिकण्यासाठी क्लास लावला. लहानपणी हाताची बोटं खूपच नाजुक असल्याने तबल्यावर ती बोटं वजनाने पडत नव्हती. त्यामुळे त्याचा आवाज यायचा नाही. शिवाय कधीकधी बोटातून रक्त यायचं. त्यामुळे एक वर्ष शिकल्यावर मी तबलावादन सोडून दिले. एक परीक्षा देखील पास झालो होतो.
• पुढे शालेय वयापासूनच वक्तृत्व चांगले असल्याने सभा धीटपणा होता आणि पाठांतर देखील चांगले असायचे म्हणून शिक्षकांनी बालनाट्यात संधी दिली. तेंव्हापासून नाट्यकलेशी माझे सूर जुळले ते आजतागायत जुळलेलेच आहेत.
• पण आता आयुष्यात स्थिरावल्या नंतर निवृत्तीच्या वयाकडे जाताना बऱ्याच गोष्टी ज्या शिकायच्या राहून गेल्या त्या शिकण्याची आता उर्मी उसळी मारते. बकेट लिस्टमध्ये इंग्लिश बोलायला शिकणे हे जसे आहे तसेच व्हायोलिन किंवा अन्य वाद्य वाजवायला शिकणे हे देखील आहे. शेवटी आयुष्याची संध्याकाळ आणि सूर्यास्त हा संगीतमय असावा असंच वाटतं.

:-Mukund Madhukar Hingne.