What’s your all-time favorite album?

“Some days, an inexplicable fear makes one feel restless. In such moments, there’s a desire to relive old memories that have faded into oblivion. While gazing at oneself in the mirror, the question arises—how exactly did I look in my childhood? Often, we don’t have access to our childhood photos due to habit or unavailability. So, what should we do when the restlessness grows? We can surely find our children’s childhood photos tucked away in some corner of the cupboard. Just like when we search for a fever tablet at home to avoid visiting the doctor for a mild fever, similarly, we search for ourselves in our child’s childhood. You will certainly find your childhood face. I always do this experiment—you should try it too.”

• My wife always tells me that if there’s the craziest person in the world, it would be me. Any kind of wild idea must first pop into my head! Thankfully, the world doesn’t follow your lead. Tell me, what’s so crazy about this idea? If you have the desire to see your childhood in a visual form but you don’t have a single photo from that time, how will you search for your childhood face?
• I always have these kinds of crazy ideas. Sometimes when I feel restless, or when someone reminds me of an old memory, like now—when a prompt asked me, “What’s your all-time favorite album?”—it reopened old wounds of memory. The black-and-white album from my childhood got lost somewhere. It’s been many years now. I’ve searched for it countless times but never found it. Slowly, just as I forgot about the lost album, I forgot about my own childhood. But whenever old memories resurface, that restlessness returns. That’s when the search for myself begins again.
• In my childhood, I had no interest in outdoor games. I used to sit in some corner and write random essays. I kept those pages carefully for many years. Now, I can’t even find any of my educational material—not even my birth certificate.
• Living in disarray has become such a habit that it has now turned into my lifestyle. Even the rough drafts of scripts I started writing just the other day are hard to find quickly. After much searching and frustration, I find them gathering dust somewhere. Sometimes I wonder, will my future life also end up gathering dust like this? And then, I start the experiment of examining myself in the mirror again. I notice the wrinkles, the dark spots on my face. Was my face like this in childhood? Well, if not mine, let’s look through my child’s album. Who knows, maybe in his childhood, I’ll find my own…

---

“मुलाच्या बालपणात स्वतःचं बालपण शोधायचं असतं…!”

तुझा सर्वात आवडता अल्बम कोणता आहे?

एखाद्या दिवशी कुठल्या तरी अनामिक भीतीने उगीचच अस्वस्थ व्हायला लागतं. अशावेळी विस्मरणात जाणाऱ्या जुन्या आठवणी पुन्हा ताज्या कराव्याशा वाटतात. आरशात स्वतःचाच चेहरा चाचपून पाहताना आपण बालपणी नक्की कसे दिसत असू ? हा प्रश्न मनात येतो. सवयीप्रमाणे किंवा उपलब्ध नसतील तर आपल्या बालपणीचे फोटो आपल्याला मिळत नाहीत. मग अस्वस्थता अधिक वाढत गेल्यावर काय करायचं ? आपल्या मुलांचे बालपणीचे फोटो नक्कीच कपाटातल्या कुठल्यातरी कप्प्यात आपल्याला सापडतात. किंचित ताप आला की डॉक्टरांकडे जायला नको म्हणून घरीच एखादी तापाची गोळी मिळते का ? हे आपण शोधतो ना ! अगदी तसंच. मुलाच्या बालपणात आपण स्वतःला शोधायचं असतं. आपला बालपणीचा चेहरा आपल्याला नक्कीच सापडतो…मी हा प्रयोग नेहमीच करतो, तुम्हीही करून बघा.

• माझी पत्नी मला नेहमीच म्हणते, जगातला सगळ्यात वेडा माणूस कोण असेल तर तो तू आहेस. कोणत्याही आणि कसल्याही वेडगळ कल्पना पहिल्यांदा तुझ्याच डोक्यात येत असणार ! नशीब जग तुझं अनुकरण करत नाहीय. मला सांगा यात काय वेडगळ कल्पना आहे. तुम्हाला जर तुमचं बालपण दृश्य स्वरूपात पहायची इच्छा झाली आणि तुमच्याकडे बालपणीचा एकही फोटो नसेल तर तुमचा बालपणीचा चेहरा तुम्ही शोधणार कसा ?
• माझे वेडगळपणाचे असे अनेक प्रकार नेहमीच सुरू असतात. कधी अस्वस्थ असताना तर कधी तुम्हाला कुणीतरी जुनी आठवण करून दिली तर….आता प्रॉम्प्टने देखील “तुझा सर्वकालीन आवडता अल्बम कोणता आहे?” हा प्रश्न विचारून आठवणींची जखम पुन्हा ओली केली. लहानपणीच्या ब्लॅक अँड व्हाईट फोटोंचा अल्बम कुठेतरी गहाळ झाला. बरीच वर्षे झाली त्याला. किती शोधून पाहिला पण मिळालाच नाही. हळूहळू अल्बम हरविल्याचे जसं विसरून गेलो तसंच स्वतःचं बालपण पण विसरून गेलो. कधीतरी जुन्या आठवणी ताज्या झाल्या की मग अस्वस्थ व्हायला होतं. अशावेळी पुन्हा स्वतःचा शोध सुरू होतो.
• लहानपणी मैदानी खेळात मला अजिबात रस नसायचा. कुठेतरी कोपऱ्यात बसून निबंध म्हणून काहीबाही लिहायचो. ती वहीची पानं पण मी खूप वर्षे सांभाळून ठेवली होती. आतातर मला शैक्षणिक साहित्य काहीच सापडत नाही. अगदी माझा जन्मदाखला देखील सापडत नाही.
• अस्ताव्यस्त जगणे ही सवय असल्याने तीच आता जीवनपद्धती बनली आहे. अगदी कालपरवा लिहायला घेतलेल्या स्क्रिप्टचे कच्चे लिखाण देखील मला लवकर सापडत नाही. खूप शोधाशोध आणि आदळआपट केल्यावर कुठेतरी धूळखात पडलेली दिसतात. कधी कधी असं वाटतं की, आपलं पुढील आयुष्य देखील असंच धूळ खात पडेल का ? मग पुन्हा आरश्यात स्वतःला चाचपण्याचा प्रयोग सुरू होतो. चेहऱ्यावरच्या सुरकुत्या, काळे डाग दिसतात. बालपणी असाच असेल का माझा चेहरा ? चला, आपला नाही पण मुलाच्या बालपणाचा अल्बम चाळून बघू. कुणास ठावूक त्याच्या बालपणात मला माझे बालपण सापडले तर…?

:-Mukund Madhukar Hingne.

---