The noise in daily life has increased so much that no one is ready to listen to anyone. Everyone seems to be in a rush to express themselves. Moreover, this expression is entirely one-sided. Without listening to what the other person thinks about us, what they want to say, we form a one-sided opinion about them. As if they are continuously pleading for mercy in our court…. All the accusations against them have been proven, and they have nothing left to prove their innocence. In such a situation, we deliver our judgement as if it is the ultimate truth, acting as judge in our daily lives. We call the communication. How can this be communication ? As a result, even though we are surrounded by people, the feeling of loneliness is increasing. Why is this happening ? It’s because we don’t give the other person a chance. We don’t try to understand them. To allow the other person to speak and listen to them calmly, patience is required. That is what we are losing. We must always maintain patience with ourselves, but that is what we are forgetting. In an effort to show the world our wealth, we flaunt jewelry even while walking through a crowd. Even though we fear they might get stolen, we can’t control our exhibitionist nature. Even knowing that they might get stolen, we still want to keep the jewelry close. But we don’t feel the need to keep patience close. The increasing rate of people living separately and in isolation is due to our lack of patience. In reality, patience is the true ornament of a wise person. Without it, we are losing people as precious as gold. If we want to live as successful individuals, it is essential to always carry patience with us.

बाहेर रोजच्या जगण्यात इतका गोंगाट वाढलाय. कुणीच कुणाचं ऐकून घ्यायला तयार नाहीय. प्रत्येकाला फक्त व्यक्त होण्याची घाई दिसून येते. बरं, हे व्यक्त होणं देखील पूर्णतः एकतर्फी असेच असते. समोरचा व्यक्ती आपल्याबद्दल काय विचार करतोय ? त्याला काय सांगायचं आहे ? हे ऐकून न घेताच आपण त्याच्या विषयी एकतर्फी मत बनवतोय. जणूकाही तो आपल्या कोर्टात आपल्यासमोर एकसारखा दयेची याचना करतोय…..त्याच्यावरील सर्व आरोप सिद्ध झालेत, निर्दोषत्व सिद्ध करण्यासाठी त्याच्याजवळ आता काहीच उरलेले नाही, अशा स्थितीत आपण जो काही निकाल देणार आहोत तेच सत्य आहे अशा थाटात आपण रोज न्यायाधीश बनून आपले जजमेंट वाचत असतो. ज्याला आपण संवाद साधणे असे म्हणतो. हा संवाद कसा होवू शकतो ? याचाच परिणाम सभोवती माणसांची एव्हढी मोठी गर्दी असतानाही आपण मात्र एकटेच असल्याची भावना वाढीस लागली आहे. हे का होतंय ? तर आपण समोरच्या व्यक्तीला संधी देत नाही. त्याला समजून घेत नाही. समोरच्या व्यक्तीला बोलायला संधी देवून त्याचे म्हणणे शांतपणे ऐकून घेण्यासाठी संयम हवा. तोच कमी होत चालला आहे. आपण स्वतःसोबत कायम संयम बाळगायला हवा. मात्र तेच आपण विसरतोय. जगाला आपली श्रीमंती दाखविण्यासाठी गर्दीतून जाताना सुद्धा आपण अंगावर आभूषणे मिरवतो. ते चोरल्या जातील याची भीती असतानाही आपण आपल्या प्रदर्शनी स्वभावाला नियंत्रणात ठेवू शकत नाही. चोरल्या जातील हे माहीत असतानाही दागिने जवळ ठेवावेसे वाटतात पण संयम जवळ ठेवावासा वाटत नाही. सध्या विभक्त आणि एकाकी राहण्याचे प्रमाण वाढतेय, त्याला कारण आपण संयम जवळ बाळगत नाही हेच आहे. खरं म्हणजे संयम हाच समजूतदार माणसाचा खरा दागिना आहे. तो नसल्यामुळेच आपण सोन्यासारखी माणसे आणि नाती गमावत चाललोय. यशस्वी माणूस म्हणून जगायचं असेल तर आपण आपल्यासोबत सतत संयम ठेवणे गरजेचे आहे.