भयकथा लिहिण्यासाठी खरंच एखादा “आत्मा” भेटावा लागतो का ?

• Recently, people had started liking my articles in the newspaper. I must have been around 26 or 27 years old at that time. This age is as dreamy as it is prone to believing in superstitions. Back then, due to a lack of experience, I often struggled to come up with topics for writing. I would try out various tricks to find inspiration, sometimes even believing in superstitions told by others and experimenting with them. Of course, there was no guarantee that these attempts would result in successful writing. My writing would often get stuck on each piece of content. It was probably due to a lack of thorough research and understanding of the subject. Yet, there was always a strong desire to write something new. Even after drinking multiple cups of tea and sitting quietly in a corner, I still couldn’t focus on a topic.
• There was even a time when I went to a cemetery with friends in the dead of night. They say that many restless souls might meet the living there to share their sorrows, provided they trust you. Such topics were often eagerly discussed among friends in our youth.
• Once you manage to win over those spirits, they trust you and tell you the story of their lives, revealing the secrets of how and why they died. I made many attempts to write such a story, but I never encountered a “spirit”. Whether spirits exist or not, I don’t know.  I also didn’t want to get involved in that debate. But back then, I wished to meet a spirit to write a good horror story. Later, when I realized that our everyday life  could become a horror story in it self, that obsession faded away.

• नुकतंच वर्तमानपत्रातील माझं लिखाण लोकांना आवडायला लागलं होतं. तो काळ म्हणजे मी २६-२७ वर्षे वयाचा असेन. हे वय जसं स्वप्नमय असतं, तसंच ते भाकड गोष्टींवर विश्वास ठेवणारं पण असतं. तेंव्हा अनुभव कमी असल्याने लिखाणासाठी विषय सुचत नसायचे. मग विषय सुचण्यासाठी अनेक युक्त्यांचे प्रयोग करून बघायचो. कुणीतरी सांगितलेल्या भाकड गोष्टींवर विश्वास ठेवून तो प्रयोग करून पहायचो. अर्थात ते लिखाण जमेल याचा काही भरवसा नसायचा. लिखाण प्रत्येक कंटेंटवर अडून रहायचं. पूर्ण अभ्यास नसल्याने बहुदा असं होत असावं. पण नवं काहीतरी लिहिण्याची उर्मी असायची. अनेक कप चहा पिवून, निरव शांततेत कोपऱ्यात बसून देखील विषयावर काही केल्या एकाग्र होता येत नसायचं.
• अगदी मध्यरात्री मित्रांसोबत स्मशानात देखील जावून बसलो. तिथे म्हणे अनेक अतृप्त आत्मे आपली व्यथा सांगण्यासाठी जिवंत भल्या माणसाला भेटू शकतात. फक्त त्यांचा आपल्यावर विश्वास बसला पाहिजे. तरुण वयात असे विषय मित्रांच्या कंपूत चवीने चघळले जायचे.
• त्या आत्म्यांना एकदा का वश केलं की ते आपल्यावर विश्वास ठेवून त्यांची जिवंतपणी घडलेली कर्मकहाणी आपल्याला सांगतात. “माझा मृत्यू कसा आणि का झाला?” याचेच गुपित ते जणू आपल्याला सांगत असतात. मी अशी स्टोरी लिहिण्यासाठी खूप धडपड केली. पण मला काही “आत्मा” भेटला नाही. आत्मे आहेत की नाही ? मला माहित नाही. मला त्या वादात देखील पडायचे नाही. पण एक चांगली भयकथा लिहिण्यासाठी मला त्याकाळी एक आत्मा भेटावा असे  वाटत होते. पुढे आपल्या रोजच्या जगण्याचीच एक भयकथा होवू शकते हे समजल्यावर ते वेड संपुष्टात आले.

:-Mukund Madhukar Hingne.