What was the last thing you did for play or fun?

Once you cross fifty, you start taking life more seriously. Even while doing everyday activities, you begin to overcheck your own safety unnecessarily. You burden your routine without any real need. Even if you feel like cracking a simple joke, you avoid it out of fear that it might make you vulnerable. What if the fear comes true? What if you actually become unsafe? What if you meet with an accident? These questions scare you, and you hesitate to try anything new.

However, last month, I decided to climb a fort just for fun, and it turned out to be a bit of an adventure. I managed to climb and descend the fort, but on my way down, I was bitten by a dog from the village at the base. The following days were spent getting anti-rabies injections. But honestly, I enjoyed the experience!

• The subject of this incident is such that it needs a bit of elaboration. From November 25 to December 9 last month, I was in Satara, Maharashtra. I had been appointed as a judge at the Satara center for the preliminary round of the Amateur Marathi State Drama Competition, organized annually by the Directorate of Cultural Affairs, Government of Maharashtra.
• The job involved watching the plays performed in the competition every evening and evaluating them. The rest of the day, however, was free. When you’re in a new place, figuring out how to spend your free time during the day can be quite a challenge. Fortunately, I had two co-judges for company—Dr. Sameer Mone from Pune and Mrs. Jyoti Nisal from Mumbai. So, we started exploring the city of Satara and its surrounding attractions as best as we could.
• On the morning of November 29, I decided to go for a morning walk to the nearby Ajinkyatara Fort, located right next to Satara city. Dr. Sameer Mone had advised against going alone, but I hadn’t been able to go for a morning walk in a long time. Since I finally had some free time, I thought I’d make good use of it and headed out from the lodge.
• Enjoying the fresh air and the serene surroundings, I reached the grand entrance of the fort. The area was bustling with people as many locals come here for their morning walks. Near the gate, I met a tea seller who, during our chat, informed me that there were only two temples left on the fort’s summit, with nothing but ruins remaining otherwise. Slightly disappointed, I decided to turn back.
• On my way down, I passed through a settlement belonging to the Kolhati community. As I carefully maintained my balance while descending the slope, my attention was fully focused ahead. Suddenly, a stray dog leaped at me from behind and bit into my left thigh. I quickly turned around, and the dog let go, but not before its teeth had pierced my skin.
• I rushed back to the lodge and informed Dr. Sameer Mone about the incident. Despite being there for the drama competition, his sense of duty as a doctor was evident on his face. He immediately went to a medical store and got anti-rabies and tetanus injections. He informed me that I would need five injections in total and began my treatment right away.
• “I had specifically told you not to go alone,” he reminded me, which I couldn’t disagree with. However, I couldn’t help but think that if the dog was going to bite, it would’ve done so even if there were two of us! For two days, thoughts of rabies wouldn’t leave my mind. I spent hours surfing the internet, reading every bit of information I could find on the topic. That marked the end of my solo wanderings.
• In the end, though, I did accomplish something noteworthy. At least no one can claim I went to a new place and didn’t even encounter a dog!

“नव्या ठिकाणी मॉर्निंग वॉकला गेलो अन कुत्रे चावले…!”

एकदा का तुम्ही पन्नाशी ओलांडली की आपल्या आयुष्याकडे गंभीरतेने बघण्याची वृत्ती वाढू लागते. मग रोजच्याच गोष्टी करताना आपण स्वतःबद्दलची अकारण सुरक्षा तपासू लागतो. आपणच आपल्या दिनक्रमाला विनाकारण अवजड करून ठेवतो. सहज एखादी गंमत करावीशी वाटली तरी त्यापासून आपण असुरक्षित होवू या भीतीने ती गंमत करायचं आपण टाळतो. कदाचित भीती खरी ठरली आणि आपण असुरक्षित झालो तर..? आपल्याला एखादा अपघात झाला तर…? या प्रश्नांना घाबरून आपण नवीन काही करायला धजावत नाही. पण मागच्या महिन्यात मी किल्ला चढायचा प्रयत्न केवळ मजा म्हणून केला आणि तो माझ्या बऱ्यापैकी अंगलट आला. म्हणजे किल्ला चढलो आणि उतरलोही. पण उतरताना पायथ्याच्या वस्तीमधील एक कुत्रं चावलं. मग पुढचे काही दिवस अँटी रेबिजचे इंजेक्शन घेण्यात गेली. पण मजा आली.

• या घटनेचा विषय असा आहे, मी जरा उकलूनच सांगतो. मागच्या महिन्यात म्हणजे २५ नोव्हेंबर पासून ते ९ डिसेंबरपर्यंत मी सातारा (महाराष्ट्र) येथे होतो. महाराष्ट्र राज्य शासनाच्या सांस्कृतिक कार्य संचालनालयामार्फत दरवर्षी घेण्यात येणाऱ्या हौशी मराठी राज्य नाट्य स्पर्धेच्या प्राथमिक फेरीसाठी शासनाने माझी सातारा केंद्रावर परीक्षक म्हणून नेमणूक केली होती.
• रोज संध्याकाळी होणारे स्पर्धेतील नाटक पहायचे आणि त्याचे परीक्षण करायचे हा जॉब. एरव्ही दिवसभर तुम्ही मोकळे. नव्या ठिकाणी गेल्यावर दिवसभर मोकळ्या वेळेत काय करायचं ? हा मोठा प्रश्न असतो. बरं सोबत आणखी दोन सहकारी परीक्षक एक पुण्याचे डॉ. समीर मोने आणि दुसऱ्या मुंबईच्या सौ. ज्योती निसळ हे होतेच. मग जमेल तसं आम्ही सातारा शहर आणि परिसरातील प्रेक्षणीय स्थळे पहायला सुरुवात केली.
• दि. २९ नोव्हेंबर रोजी भल्या सकाळी उठून सातारा शहराला लागूनच असलेल्या ‘अजिंक्यतारा’ या किल्ल्यावर मी मॉर्निंग वॉकसाठी एकटाच निघालो. डॉ. समीर मोने यांनी एकटे जाऊ नये म्हणून सूचना केली होती. पण बऱ्याच दिवसात सकाळी उठून फिरायला जाणे जमले नव्हते. आता मोकळा वेळ मिळालाच आहे तर सत्कारणी लावू या विचाराने मी फिरायला लॉजच्या बाहेर पडलो.
• जाताना मस्त एन्जॉय करत, ताजी हवा घेत किल्ल्याच्या बुलंद दरवाजा पर्यंत पोहोचलो. सकाळी बरेच लोक फिरायला येत असल्याने वर्दळ होती. बुलंद दरवाजा जवळ चहावाला भेटला. त्याच्याशी गप्पा मारताना कळलं की वर किल्ल्याच्या माथ्यावर फक्त दोन मंदिरे आहेत. बाकी भग्नावशेष देखील शिल्लक राहिलेले नाहीत. मग हिरमोड झाल्याने परत मागे फिरलो.
• परत येत असताना उतारावर कोल्हाटी समाजाची वस्ती आहे. उतारावर शरीराचा बॅलन्स सांभाळत उतरत असल्याने सगळे लक्ष समोरच होते. तो पर्यंत पाठीमागून एका भटक्या कुत्र्याने झेपावत माझी डाव्या पायाची मांडी पाठीमागून धरली. मी लगेच सावरून वळालो. त्याने मला सोडले पण या झटक्यात त्याचे दोन सुळे माझ्या मांडीत घुसले होते. लगेच लॉजवर आल्यानंतर सहकारी डॉ. समीर मोने यांना घडला प्रकार सांगितला. नाट्य स्पर्धेच्या परीक्षणासाठी आल्यावरही तिथे जर एखादा पेशंट भेटला तर कर्तव्याची जाणीव असलेला भाव चेहऱ्यावर उमटतोच. तसा भाव डॉ. मोने यांच्या चेहऱ्यावर होता. त्यांनी लगेचच मेडिकल स्टोअरमधून अँटी रेबिजचे इंजेक्शन आणि टी टी चे इंजेक्शन आणले. पाच इंजेक्शन घ्यावी लागतील असे सांगून माझ्यावर उपचार केले.
• “तरी मी तुम्हाला एकटे जावू नका असे बजावले होते, हे सांगायला ते विसरले नाहीत. मलाही तसंच वाटायला लागले होते. पण कुत्रं चावणारच असेल तर दोघे असतानाही चावले असतेच ना ! पण त्यामुळे दोन दिवस “रेबीज” माझ्या डोक्यातून काही केल्या जात नव्हता. नेट सर्फिंग करून होता होईल तेव्हढी माहिती मी वाचून काढली. मग एकट्याची भटकंती मात्र थांबली.
• शेवटी काय, नव्या ठिकाणी गेल्यावर तुम्हाला साधं कुत्रं पण भेटलं नाही, असं कुणी मला म्हणणार नाही एव्हढा पराक्रम मी नक्कीच केला होता.

:-Mukund Madhukar Hingne.