Lately, writing two or three short articles on the blog every day has almost become a habit, and it wouldn’t be wrong to call it a kind of practice. This effort is mainly to ensure that I remain fresh in people’s memory, both in the virtual world and the real world. When running a blog, this becomes essential.

There’s always an underlying fear that if you write only occasionally, just when inspiration strikes, subscribers won’t be drawn to your content. Another thing is that writing itself becomes an addiction of sorts. To sustain this addiction, you naturally start exploring different topics. This requires a process—reading, traveling, meeting people, engaging in discussions. When you have sensitivity in your heart and the patience to listen and observe, everything falls into place.

Apart from that, nothing is really inborn—it’s just a myth. A writer is not born; rather, the emotions within a person need to be awakened.

Some topics need to be written in a planned manner, such as research-based articles, technical writing, or historical accounts. However, if the writing includes emotions, memories, or personal experiences, spontaneous writing tends to be more effective.

1. Writing from the Core of the Mind:

Spontaneous writing means expressing emotions directly in words without filtering thoughts. In such cases, there is no mental screening, making the writing feel more authentic. Artificially crafted or overly thought-out writing can sometimes feel dry and mechanical.

2. Effortless Expression of Emotions:

When you write without planning and let your thoughts flow naturally, words become more expressive and heartfelt. In such writing, emotions are not suppressed but flow freely, making it more impactful for the reader.

3. A Natural Flow of Writing:

Writing without excessive deliberation results in a smoother language style. It avoids heavy vocabulary or complex sentence structures, making it easier for readers to connect with the content.

4. Unexpected and Intense Thoughts:

When writing with prior planning, thoughts are confined within a framework. However, spontaneous writing brings unexpected ideas, memories, and references, making the content more vivid and engaging.

5. Writing on an Unstable Emotional Spectrum:

Planned writing is often balanced and structured, whereas spontaneous writing can express emotions in varied intensities—sometimes deep, sometimes gentle, and sometimes unsettling. This makes it more emotionally resonant.

6. A Reflection of the Writer’s True Self:

Natural writing often reveals more of the writer’s personality and experiences. Such writing carries the writer’s genuine voice, making it more relatable and personal.

7. Lack of Editing and a Natural Charm:

Spontaneous writing often lacks excessive revisions, editing, or refinement. Even if it feels raw, it remains lively and authentic. In contrast, heavily edited writing may appear polished but sometimes loses its natural charm.

8. Cultural and Emotional Influences:

While writing spontaneously, values, memories, and emotions rooted in one’s upbringing and social environment naturally seep into the words. This makes the writing more intimate and deeply connected to its essence.

“तुम्ही एव्हढं रोज कसं लिहीत राहता हो….!”

अलीकडे ब्लॉगवर रोजच दोन-तीन छोटेखानी लेख लिहिण्याचा एकप्रकारचा सरावच सुरू आहे, असं म्हटलं तर वावगं ठरणार नाही. आभासी दुनियेत आणि वास्तव दुनियेत तुम्ही लोकांच्या स्मरणात ताजेपणाने रहावे यासाठीचाच हा खटाटोप असतो. ब्लॉग चालवताना हे फार आवश्यक असते. तुम्ही कधीतरी, सहज सुचलं म्हणून लिहाल तर सबस्क्राईबर तुमच्याकडे आकर्षित होणार नाहीत ही अनामिक भीती त्यामागे असते. दुसरी गोष्ट म्हणजे लिखाण देखील एकप्रकारचे व्यसनच आहे. हे व्यसन पूर्ण करताना आपसूकच तुम्ही वेगवेगळ्या विषयांवर लिहायला लागता. त्यासाठी वाचन, भटकंती, लोकांना भेटणे, चर्चा करणे ही एक प्रोसेस करावी लागते. हृदयातील संवेदना, दृष्टी ऐकण्यासाठीचा संयम असला की मग हे जमून जाते. बाकी जन्मजात वगैरे असं काही नसतं….ती केवळ अंधश्रद्धा आहे. लेखक जन्मावा लागत नाही तर प्रत्येकाच्या हृदयातील संवेदना जागृत व्हावी लागते.

काही विषय नियोजनपूर्वक लिहावे लागतात, जसे की संशोधनपर लेख, तांत्रिक किंवा ऐतिहासिक लेखन. पण जर लेखनामध्ये भावना, आठवणी किंवा अनुभव यांचा समावेश असेल, तर उत्स्फूर्त लिखाण जास्त परिणामकारक ठरू शकतं.

१. मनाच्या गाभ्यातून येणारं लिखाण :

उत्स्फूर्त लेखन म्हणजे विचार न अडवता, भावना थेट शब्दांत उतरवणं. अशा वेळी विचारांची गाळणी नसते, त्यामुळे ते अधिक प्रामाणिक वाटतं. कृत्रिमपणे घडवलेलं किंवा फारसा विचारपूर्वक लिहिलेलं लिखाण कधीकधी थोडं कोरडं वाटू शकतं.

२. भावनांची सहज अभिव्यक्ती :

जेव्हा तुम्ही नियोजनाशिवाय, केवळ त्या क्षणी मनात येणारं लिहिता, तेव्हा शब्द अधिक ओतप्रोत भरलेले असतात. त्या लिखाणात भावना दडलेल्या नसतात, तर त्या मुक्त असतात. वाचकाला ते सहज भिडतं.

३. लिहिण्याचा नैसर्गिक प्रवाह :

जेव्हा आपण फारसा विचार न करता लिहितो, तेव्हा भाषाशैलीही सहज असते. कठीण शब्दप्रयोग, अवजड वाक्यरचना यांचं ओझं त्या लिखाणावर नसतं. त्यामुळे वाचक त्या लिखाणाशी अधिक लवकर जोडले जातात.

४. अनपेक्षित आणि उत्कट विचार :

पूर्वनियोजनानुसार लिहिताना आपण एका विशिष्ट चौकटीत विचार करतो, पण उत्स्फूर्त लेखनाच्या वेळी मनात येणाऱ्या कल्पना, आठवणी किंवा संदर्भ हे अचानक येतात. त्यामुळं लिखाण अधिक जिवंत वाटतं.

५. निसरड्या भावनिक पटावर असलेलं लिखाण :

पूर्वनियोजन असलेलं लिखाण बर्‍याच वेळा संतुलित असतं, पण उत्स्फूर्त लिखाणाच्या वेळी भावना कधी तीव्र, कधी कोमल, कधी अस्वस्थ करणाऱ्या स्वरूपात येतात. त्यामुळे ते अधिक संवेदनशील वाटतं.

६. लेखकाचं स्वतःचं प्रतिबिंब :

जेव्हा आपण स्वाभाविकपणे लिहितो, तेव्हा आपण स्वतःला त्या लिखाणात जास्त पाहू शकतो. अशा लिखाणात लेखकाची स्वतःची खरी ओळख आणि अनुभव अधिक ठळकपणे उमटतात.

७. संपादनाचा अभाव आणि नैसर्गिक गोडवा :

उत्स्फूर्त लिखाणात भरपूर सुधारणा, पुनरावलोकन, किंवा काटछाट केलेली नसते. त्यामुळे ते कच्चं असलं तरी जिवंत वाटतं. याउलट जास्त संपादित केलेलं लिखाण अनेकदा सुसंस्कृत वाटतं, पण त्यातून काहीसा नैसर्गिक गोडवा हरवतो.

८. सांस्कृतिक आणि भावनिक जडणघडण :

उत्स्फूर्तपणे लिहिताना आपल्या संस्कारांमध्ये रुजलेली मूल्यं, आठवणी, आणि समाजाविषयी असलेली भावना नकळत शब्दांत उतरते. त्यामुळे ते लेखन अधिक आत्मीय वाटतं.

:-Mukund Madhukar Hingne.