What activities do you lose yourself in?

Once I sit down to write, I tend to forget the world. Even today, this habit remains unchanged. It doesn’t matter what kind of writing it is—be it a blog post, a newspaper article, a play script, or a story or poem. Once waves of thoughts start forming in my mind, it becomes difficult to hold them back.

When the writing process begins, I need complete silence—I crave solitude. At such times, while engaging in an internal dialogue, I don’t want the distractions of the outside world. That’s why I almost lock myself in a room. This has been my habit from the beginning, and now it has become second nature. As a result, for some time, my connection with the outside world gets completely cut off.

I have no objection to the popular belief that "writing is an innate art." However, I firmly believe that the writing process is a technical aspect as well. Writing requires its own method, which we call writing skills, and these must be developed. This is what makes writing appealing to readers.

---

1) Losing Awareness of the Body in the Writing Process:

Once the writing process begins, the surroundings start to fade away. Time loses its meaning, hunger and thirst go unnoticed, and sometimes, even a cup of tea sitting in front of me goes cold before I realize it. My body remains here, but my mind wanders into the world of words.

---

2) Unfolding a New World Through Imagination:

When I deeply contemplate a subject, my thoughts begin to flow like a stream. Sometimes, imagination reveals new perspectives, while at other times, research and historical references guide my writing. Especially in playwriting, I become so immersed in the emotional world of each character that their thoughts, language, joys, and sorrows start feeling like my own.

---

3) Writing as a Spiritual Practice:

Writing is not just a routine task; it is a form of devotion. It is not merely done with the hands but with the mind, heart, and soul. That is why, once I begin writing, the entire external world seems to disappear, and I lose myself in the magical realm of words…

---

“लेखनाकार्यामध्ये मी स्वतःला हरवून बसतो…!”

एकदा का लिहायला बसलो की मग जग विसरायला होते. आजही माझी हीच सवय आहे. कोणत्याही प्रकारचे लेखन असू देत-ब्लॉगसाठी लेखन असो, वर्तमानपत्रासाठी लेख असो, नाट्य संहितेचे लेखन असो किंवा कथा-कविता असोत. विचारांचे तरंग एकदा मनात उमटायला लागले की, त्यांना बांध घालणे कठीण होते. मुळात लेखनाची विचारप्रक्रिया सुरू झाली की मला खूप शांतता हवी असते, थोडक्यात एकांतवास हवा असतो. अशावेळी मनाशी संवाद साधताना बाह्य जगाचा गोंगाट, अडथळे नको असतात. म्हणून मी एका खोलीत स्वतःला जवळपास कोंडून घेतो. पहिल्यापासून हीच सवय आहे. आता ती अंगवळणी पडलीय. त्यामुळे माझा बाह्य जगाशी काहीकाळ का होईना संपर्क तुटतो.

"लेखन ही उपजत कला आहे" या लोकप्रवादाबद्दल मला आक्षेप असण्याचे काहीच कारण नाही. असे असले तरी देखील लेखन प्रक्रिया ही तांत्रिक बाब आहे अशी माझी ठाम समजूत आहे. त्यामुळे लिखाणाचे स्वतःचे असे एक तंत्र, ज्याला आपण लेखनकौशल्य म्हणतो, ते विकसित व्हायलाच हवे. त्यामुळे तर लिखाण वाचकांना आवडते.

---

१) लेखनप्रक्रियेत देहभान हरपते :-
लेखनप्रक्रिया सुरू होताच, आजूबाजूच्या गोष्टी झिरपत जाऊ लागतात. काळाची गणती राहात नाही, खाण्या-पिण्याची जाणीव होत नाही आणि कधी कधी तर चहाचा कप समोर थंड होत बसतो, याचीही जाणीव उशिराने होते. शरीर इथे असते, पण मन त्या शब्दांच्या दुनियेत फिरत असते.

---

२) कल्पनाशक्तीच्या आधारे नवे विश्व उलगडते :-
जेव्हा एखाद्या विषयावर सखोल विचार सुरू होतो, तेव्हा तो एका प्रवाहासारखा वाहू लागतो. काही वेळा कल्पनाशक्तीच्या आधाराने नवीन दृष्टिकोन उलगडतात, तर काही वेळा ऐतिहासिक संदर्भ शोधत, वाचन करत लेखणी मार्ग काढते. विशेषतः नाट्य लेखन करताना, प्रत्येक पात्राच्या भावविश्वात इतका गुंतून जातो की, त्या व्यक्तिरेखांचे मन, त्यांची भाषा, त्यांचे दुःख-सुख माझ्या स्वतःच्या भावना होऊन जातात.

---

३) लेखन ही एक साधना आहे :-

लेखन हा एक साधा व्यवहार नाही, तर तो एक साधना आहे. तो फक्त हाताने नाही, तर मन, हृदय आणि आत्म्याने करायचा असतो. म्हणूनच, एकदा लेखन सुरू झाले की, आसपासचे सारे विश्व अस्तित्वहीन वाटते, आणि मी त्या शब्दांच्या जादुई दुनियेत हरवून जातो…

---

:-Mukund Madhukar Hingne.