What fears have you overcome and how?
Fear doesn’t always come with loud footsteps; sometimes, it hides in silence—haunting us, shaping us. Since childhood, I had an unexplainable fear of dead bodies. Just a glimpse of a corpse would send chills through me, and the disturbing image would stay etched in my mind for days. Even as I grew into adulthood, that fear didn’t leave me. But life has a way of making you face your shadows—and sometimes, it hands you a camera and a notepad to do it.
1️⃣ The Fear That Refused to Leave
From my early years, I was haunted by a strange uneasiness whenever I saw a dead body. Whether it was a funeral procession or a body being taken for last rites, a silent panic would seize me. This wasn’t just discomfort—it was a deep, persistent fear that would follow me long after the moment had passed. I avoided such sights as much as possible, but fear has a way of finding you again.
2️⃣ Even Youth Couldn’t Heal It
As I stepped into my youth, one would expect time and maturity to make me stronger. But the fear didn’t fade. In fact, it became more complex—more frustrating. I couldn’t explain why it gripped me so tightly, but I knew it had power over me. I had friends who would handle such situations calmly, but I would retreat inward, struggling with my own emotions.
3️⃣ The Unexpected Turning Point – Journalism
Life took an unexpected turn when I entered the field of journalism. Initially, I worked on general assignments, but eventually, I was given the responsibility of covering the crime beat. This meant dealing with accidents, violence, and, inevitably—death. My fear, which I had successfully avoided until then, now stood in my path like a giant wall I had to climb.
4️⃣ Support That Made the Difference
Fortunately, I was not alone. My colleagues and senior editors understood my hesitation. Rather than mock or pressure me, they supported me with empathy and strategy. They arranged, with proper permission, for us to visit the government hospital’s mortuary on several occasions—not for reporting, but for exposure. They stood by me as I walked into a place I never imagined I could enter calmly.
5️⃣ Entering the Mortuary – Confronting the Fear
The first few visits were overwhelming. The smell, the silence, the presence of lifeless bodies—it was surreal. But something began to shift within me. As I faced my fear repeatedly, I began to see the reality without the lens of panic. I started understanding the human side of death—tragic, yes, but also peaceful in a strange way. With each visit, my fear slowly melted away.
6️⃣ Strength Beyond Fear
Today, I can confidently say I have overcome that lifelong fear. Not because I became immune to death, but because I learned to look at it with understanding instead of dread. Journalism didn’t just teach me to report facts—it taught me to face fears. This journey changed something deep within me, giving me strength I didn’t know I had.
“एक अनामिक भीती…..आणि तिच्यावर मिळवलेला विजय”
तुम्ही कोणत्या भीतींवर मात केली आहे आणि कशी?
कधी कधी भीती मोठ्या आवाजात येत नाही, ती शांतपणे आपल्या आत लपून बसते – आणि नकळत आपलं व्यक्तिमत्त्व घडवत जाते. मला लहानपणापासून एक अनामिक भीती ग्रासायची – मृत व्यक्तीचं शव पाहिलं की अंगात गारठा यायचा. डोळ्यांपुढे आलेलं ते दृश्य अनेक दिवस विसरता यायचं नाही. वेळ जसजसा पुढे गेला, वय वाढलं, तरी ती भीती तशीच राहिली. पण नंतर आयुष्याने मला एका वळणावर उभं केलं, जिथे त्या भीतीला तोंड देणं अपरिहार्य झालं.
1️⃣ लहानपणापासून मनात घर करून बसलेली भीती
माझं बालपण अगदी साधंसुधं गेलं, पण जेंव्हा कुणाचं निधन झाल्याचं कळायचं किंवा शवदर्शन घडायचं, तेंव्हा एक विचित्र भीती मनात घर करायची. मृतदेह पाहिल्यावर अंगात थरथर यायची, आणि डोळ्यांसमोरचं ते दृश्य मनातून जातच नसे. ही भीती केवळ दृश्यापुरती नसे, तर ती मनात खोलवर रुतून बसलेली होती.
2️⃣ तरुणपणातही कायम राहिलेली अस्वस्थता
वयात येऊनही ही भीती कमी झाली नाही. इतर मित्र सहज शवयात्रेमध्ये सामील होत, श्रद्धांजली देत, पण माझं मन मात्र उलथंपालथं व्हायचं. कधी कधी वाटायचं, ही भीती कधीच जाईल का? मी ती झटकण्याचा प्रयत्न केला, पण ती प्रत्येक वेळी नव्याने उभी राहत होती.
3️⃣ पत्रकारितेच्या वाटेवर आलेला धक्का
नंतर मी पत्रकारितेच्या क्षेत्रात प्रवेश केला. सुरुवातीला सर्वसामान्य बातम्यांवर काम करत होतो. पण काही काळाने माझ्यावर ‘क्राईम बीट’ची जबाबदारी आली. हे काम स्वीकारताना जाणवले – आता मृत्यू, अपघात, खून यासारख्या घटनांशी सामना करावा लागणार होता. माझ्या भीतीला टाळण्याची आता मुभा नव्हती.
4️⃣ सहकाऱ्यांचा पाठिंबा – बदलाची पहिली पायरी
माझ्या या भीतीबद्दल माझ्या सहकाऱ्यांना आणि वरिष्ठांना कल्पना होती. त्यांनी माझ्यावर हसण्याऐवजी मला समजून घेतलं. त्यांनी योग्य परवानगी घेऊन आम्हाला अनेक वेळा शासकीय रुग्णालयाच्या शवागारात नेलं – केवळ अनुभवासाठी. ही कृती केवळ प्रशिक्षण नव्हती, तर माझ्या भीतीला समोरून भिडण्याची संधी होती.
5️⃣ शवागारातील अनुभव – मनाच्या कडेलोटावरून वर येणं
शवागारात पहिल्यांदा प्रवेश करताना माझ्या अंगात कंप थरथरत होता. मृतदेह, त्यांची शांतता, सभोवतालचा वातावरण – सर्व काही अतिशय गूढ वाटत होतं. पण दरवेळी जाण्यामुळे, हळूहळू मन स्थिर होऊ लागलं. मृत्यूचा चेहरा आता मला भितीदायक वाटेनासा झाला. त्यामागे असलेल्या परिस्थिती, दु:ख आणि माणूसपण समजू लागलं.
6️⃣ आता उरली नाही ती भीती – उरला एक शांत बोध
आज मी आत्मविश्वासाने सांगू शकतो की, मी त्या लहानपणापासूनच्या भीतीवर यशस्वीपणे मात केली आहे. मृत्यू आता मला पळवून लावणारा नाही, तर समजून घेण्याजोगा विषय वाटतो. पत्रकारितेने मला केवळ घटनांची नोंद कशी घ्यावी हेच शिकवलं नाही, तर स्वतःच्या भीतीशी सामना कसा करावा हेही शिकवलं. आणि खरंतर, त्याच भीतीमुळे मी आज अधिक माणूसपणानं जगतो आहे.
:-Mukund Madhukar Hingne.
avatibhavati.com 
यावर आपले मत नोंदवा