Who do you spend the most time with?

Who we spend our time with greatly influences our life and shapes our world of thoughts. For me, the answer to this question is crystal clear — I spend most of my time with my writing, along with the places and characters related to it.
The world of words is my reality.
Imaginary characters converse with me.
I study every place, era, and its history in depth.
From that, I give birth to stories.
Writing is both my tool and my meditation.
This is my true companionship, my inner dialogue.

The world, for me, exists as much outside as it does within my imagination. The place where I spend most of my time is in my writing — where I observe settings, shape characters, and unfold life through them. This world not only makes me a writer but also transforms me into a more aware, sensitive, and thoughtful human being.

---

🔲 Companions of Imagination

When I write, I am not alone — I am accompanied by the characters born in my mind. They speak, walk, cry, laugh, and share my emotions. I live through every stage of their lives. Hence, they are not merely fictional; they become a part of my life. Sometimes they are like friends, sometimes like listeners, and sometimes like mirrors.

---

🔲 A Bond with Places

The places that appear in my writing may not exist on any physical map, but they are deeply etched on the map of my mind. Sometimes it’s an old village, sometimes a dimly lit alley, and sometimes a building filled with mystery. As I absorb these places, I also experience their sounds, scents, and textures. These settings hold as much importance in my writing as the characters themselves.

---

🔲 Writing as a Spiritual Practice

Writing is not just a hobby — it is a form of devotion. When I write, I don’t merely arrange words; I weave thoughts. Often, those thoughts bloom in my mind long before they are expressed. This process is deeply solitary, yet it brings me immense fulfillment. This friendship with solitude is the strength of my writing.

---

🔲 My Bonds with Characters

Every writer shapes their characters through life experiences and observation. The characters in my writing are not just vehicles for storytelling; they carry their own identity. Through them, I gain a different perspective on the world. Sometimes they guide me, sometimes they reveal my mistakes. They help me uncover many layers of my inner self.

---

🔲 The Dialogue in Writing

Writing is a form of dialogue — with oneself, with the readers, and with that unnamed creative force. When I write, I engage in a conversation — with my thoughts and my experiences. This process makes me more understanding, sensitive, and deeply human. Writing gives me an opportunity to rediscover myself.

---

“लेखन हेच माझे साधन आणि साधना देखील…!”

तुम्ही सर्वाधिक वेळ कोणासोबत घालवता?

आपण कोणासोबत वेळ घालवतो, हे आपल्या आयुष्याला आणि विचारविश्वाला आकार देत असतं. माझ्यासाठी हा प्रश्न विचारताच उत्तर एकदम स्पष्ट आहे — लेखनकार्य आणि त्यासंदर्भातील स्थळं व व्यक्तिरेखा.
शब्दांचे जगच माझं वास्तव आहे.
कल्पनेतील व्यक्तिरेखा माझ्याशी संवाद साधतात.
प्रत्येक स्थळाचा, काळाचा, इतिहासाचा मी अभ्यास करतो.
त्यातूनच मी कथा जन्माला घालतो.
लेखन माझं साधनही आहे आणि साधनाही.
हाच माझा सहवास, हाच माझा आत्मसंवाद.

जग माझ्यासाठी जितकं बाहेर आहे, तितकंच ते माझ्या कल्पनांमध्ये आहे. मी सर्वाधिक वेळ जिथे घालवतो, ते म्हणजे माझं लेखनकार्य – ज्यात मी स्थळांचं निरीक्षण करतो, व्यक्तिरेखा घडवतो आणि त्यांच्यातून जीवन उलगडतो. हे जग मला केवळ लेखक बनवत नाही, तर एक अधिक सजग, संवेदनशील आणि विचारशील माणूस बनवतं.

---

🔲 कल्पनांचे सहचर

जेव्हा मी लिहितो, तेव्हा मी एकटा नसतो — माझ्यासोबत असतात त्या व्यक्तिरेखा, ज्या माझ्या मनात जन्म घेतात. त्या बोलतात, चालतात, रडतात, हसतात आणि माझ्या भावना सामायिक करतात. मी त्यांच्या आयुष्यातील प्रत्येक टप्पा जगतो. त्यामुळे त्या केवळ काल्पनिक नसतात, तर माझ्या जीवनाचा एक भाग बनतात. त्या माझ्या मित्रासारख्या, कधी श्रोत्यासारख्या, तर कधी आरशासारख्या असतात.

---

🔲 स्थळांशी नातं

माझ्या लेखनात जी स्थळं येतात, ती कुठल्याही नकाश्यावर नसली, तरी माझ्या मनाच्या नकाशावर पक्की कोरलेली असतात. कधी ते एखादं जुनं गाव असतं, कधी एखादी अर्धवट उजेडातली गल्ली, तर कधी गूढतेने भरलेली एखादी वास्तू. या स्थळांचं भान घेताना मी त्यांचे आवाज, गंध, आणि स्पर्शदेखील अनुभवतो. हे स्थळं माझ्या लेखनात व्यक्तीइतकंच महत्त्वाचं स्थान घेतात.

---

🔲 लेखन ही एक तपश्चर्या

लेखन हा केवळ छंद नाही, तर ती एक साधना आहे. मी लेखन करताना केवळ शब्द रचत नाही, तर विचारांची वीण घालतो. अनेकदा ते व्यक्त व्हायच्या आधी खूप दिवस माझ्या मनात फुलतं. ही प्रक्रिया खूप एकांताची असते, पण त्यातच मला समाधान मिळतं. हे एकांतातलं मैत्र हेच माझ्या लेखनाचं बलस्थान आहे.

---

🔲 माझे व्यक्तिरेखा-बंध

प्रत्येक लेखक आपल्या व्यक्तिरेखा स्वतःच्या आयुष्यातून किंवा निरीक्षणातून घडवत असतो. माझ्या लेखनातील व्यक्तिरेखा केवळ गोष्टी सांगण्यासाठी नसतात, तर त्या स्वतःचं अस्तित्व घेऊन येतात. त्यांच्यातूनच मला जग पाहायची एक वेगळी दृष्टी मिळते. त्या कधी माझं मार्गदर्शन करतात, तर कधी माझं चुकतं ते दाखवतात. त्या माझ्या अंतर्मनाचे अनेक पदर उलगडून दाखवतात.

---

🔲 लेखनातला संवाद

लेखन हा एक प्रकारचा संवाद आहे – स्वतःशी, वाचकांशी आणि त्या अनामिक सर्जनशील ऊर्जेशी. जेव्हा मी लिहितो, तेव्हा मी संवाद साधतो – माझ्या विचारांशी, माझ्या अनुभवांशी. ही प्रक्रिया मला अधिक समजूतदार, संवेदनशील आणि माणूसपणाने भरलेला बनवते. लेखन मला स्वतःला नव्याने समजून घेण्याची संधी देतं.

---

:-Mukund Madhukar Hingne.