Write about your first crush.

〰️

This love for cinema isn’t just for the visual medium, but for the universe where dreams, reality, emotions, and thoughts are woven together. This is my first love – my forever love – Bollywood…!

〰️

🎬

Love doesn’t need an age, and to fall in love, the person doesn’t always have to be right in front of you. My first love wasn’t for a person—it was for a world, the vivid, fast-paced, dreamlike world called cinema. In 1975, I watched Sholay, and before I knew it, I was lost in a new emotional universe. From that moment on, Bollywood wasn’t just entertainment—it became my truest, first love.

---

1️⃣ Sholay – The First Spark of Love

When Sholay was released in 1975, I was only nine years old. But everything about it—the running train, the friendship of Jai and Veeru, Gabbar’s terror, Thakur’s revenge, and the humorous jailer—etched itself permanently into my young mind. That film didn’t just engage me, it made me fall in love with cinema itself.

---

2️⃣ Bollywood – A World Full of Memories

After Sholay, I fell deeply in love with Bollywood. Watching movies became an inseparable part of my life. Back then, going to the theatre felt like a festival. Every film offered something new to learn, feel, or experience—and each one added something to my emotional world.

---

3️⃣ The Charm of Classics – An Imprint of the ’60s

As I grew older, my interest deepened. I found myself drawn to classic films of the 1960s—Madhumati, Guide, Waqt, Mughal-e-Azam. The beauty of the performances, the depth of the music, and the weight of the dialogues felt like education beyond school—refining my taste and emotions.

---

4️⃣ Parallel Cinema – A Glimpse of Reality

After 1980, I turned to parallel cinema. Films like Arth, Ankur, Manthan, Ardh Satya, Mirch Masala portrayed reality with raw honesty. These films weren’t just narratives—they were experiences that spoke directly to society. They taught me to reflect, and that too is the power of cinema.

---

5️⃣ A Lifelong Bond – From College to Today

Even during college, be it exams or study stress, I never missed a chance to watch a movie. Back then, films were our escape, our inspiration, and our comfort. I’ve watched some films 12 or 13 times—and each time, I discovered something new.

---

6️⃣ Today’s Medium – The Love Remains the Same

Though I no longer visit theatres, I’ve never distanced myself from cinema. Whether on a laptop or a mobile screen, the feelings remain unchanged. Even today, when I hear a song from an old film, that first love comes alive again—glowing just as brightly as before.

---

“माझं पहिलं प्रेम म्हणजे बॉलिवूडचा हिंदी सिनेमा…!”

तुझ्या पहिल्या प्रेमाविषयी लिही.

〰️

सिनेमावरचं हे प्रेम केवळ दृश्य माध्यमासाठी नाही, तर त्या सृष्टीसाठी आहे जिथं स्वप्नं, वास्तव, भावना आणि विचार एकत्र गुंफले जातात. हेच माझं पहिलं प्रेम – कायमचं प्रेम – बॉलिवूड…!

〰️

🎬

प्रेमाला वय लागत नाही, आणि प्रेमात पडण्यासाठी माणूस समोर असायलाच हवा असं नाही. माझं पहिलं प्रेम एका जगापासून होतं – सिनेमा नावाच्या रंगीबेरंगी, धावत्या, स्वप्नवत जगापासून. १९७५ साली ‘शोले’ पाहिला आणि बघता बघता एक वेगळ्याच भावविश्वात हरवलो. त्या क्षणापासून बॉलिवूड हे केवळ करमणूक नव्हे, तर माझं सच्चं आणि पहिलं प्रेम बनलं.

---

1️⃣ ‘शोले’ – प्रेमाची पहिली ठिणगी

१९७५ साली जेव्हा “शोले” प्रदर्शित झाला, तेव्हा मी अवघ्या नऊ वर्षांचा होतो. पण त्यातली प्रत्येक गोष्ट – धावणारी रेल्वे, जय-वीरूची मैत्री, गब्बरचं भय, ठाकूरचा बदला, आणि हास्यनिर्मित करणारा जेलर – माझ्या बालमनात कायमचं ठसलं. त्या सिनेमाने मला केवळ गुंतवलं नाही, तर सिनेमाच्या प्रेमातच पाडलं.

---

2️⃣ बॉलिवूड – आठवणींनी भरलेलं विश्व

शोलेनंतर मी अक्षरशः बॉलिवूडच्या प्रेमातच पडलो. चित्रपट पाहणं हा माझ्या आयुष्याचा अविभाज्य भाग झाला. त्याकाळी सिनेमागृहात जाणं ही एक सणासारखी अनुभूती असे. प्रत्येक सिनेमात काहीतरी नवीन शिकायला, अनुभवायला मिळे – आणि त्या प्रत्येक सिनेमाने माझ्या भावविश्वात भर घातली.

---

3️⃣ क्लासिक्सचं आकर्षण – साठच्या दशकाचा ठसा

वय वाढल्यानंतर माझी रुची अधिक खोल झाली. साठच्या दशकातील मधुमती, गाईड, वक्त, मुगले-आझम यांसारखे क्लासिक सिनेमे मी पुन्हा पुन्हा पाहिले. त्यातल्या अभिनयाचं सौंदर्य, संगीताचं गहिरेपण, आणि संवादांचं वजन – हे सगळं मला जणू शाळेबाहेरचं शिक्षण देत होतं.

---

4️⃣ समांतर सिनेमा – वास्तवाचं भान

१९८० नंतर मी समांतर सिनेमांकडे वळलो. अर्थ, अंकुर, मंथन, अर्धसत्य, मिर्च मसाला हे चित्रपट म्हणजे वास्तवाचं हुबेहुब चित्रण होतं. ते सिनेमे केवळ कथाकथन नव्हे, तर समाजाशी संवाद करणारे अनुभव होते. त्यांनी मला विचार करायला शिकवलं – हेही सिनेमाचं सामर्थ्य.

---

5️⃣ एकसंध नातं – कॉलेज ते आजपर्यंतचा प्रवास

कॉलेजच्या काळात परीक्षा असो वा अभ्यासाचा ताण, सिनेमा पाहणं थांबलेलं कधीच आठवत नाही. त्या काळी सिनेमा हेच आमचं विरंगुळ्याचं, प्रेरणेचं आणि विश्रांतीचं साधन होतं. काही सिनेमे मी १२-१३ वेळा पाहिलेत — आणि प्रत्येक वेळी काहीतरी नवीन गवसलं.

---

6️⃣ आजचं माध्यम – प्रेम आजही तसंच आहे

आज सिनेमागृहात जाणं होत नाही, पण सिनेमापासून मी दूर गेलेलो नाही. लॅपटॉप किंवा मोबाईलवर जरी पाहत असलो तरी भावना तशाच राहिल्या आहेत. आजही जेव्हा एखाद्या जुन्या सिनेमाचं गाणं लागतं, तेव्हा ते पहिलं प्रेम पुन्हा जिवंत होतं – उजळून निघतं.

---

:-Mukund Madhukar Hingne.