Something on your “to-do list” that never gets done.

I am inherently lazy when it comes to learning something new. Even before I start learning anything, my mind is filled with doubts about it. Along with these doubts, there is also fear. Will I be able to do it? This question confuses me at first, and then another thought grips me—what if I fail? What if something goes wrong because of me? Or worse, what if something happens to me?

I had learned to ride a bicycle when I was a child, but later, I gave it up. Even today, I prefer walking. Earlier, I couldn’t afford to buy a vehicle, and now, walking has simply become a habit, so I never felt the need to own one. However, learning to drive a car is on my “to-do list.” But due to laziness and fear, I have never been able to accomplish it.

Now, as I approach sixty, even though I really want to learn to drive, another doubt lingers—will I even get a license at this age? This makes me feel as if this wish may never be fulfilled.

I want to learn to drive a car, but it never actually happens. There are two reasons—one is laziness, and the other is fear. No matter how simple these reasons seem, they have such a strong hold on my mind that I never get around to holding the steering wheel.

Laziness: “Definitely from tomorrow!”

I have already decided to learn, but the “definitely from tomorrow” promise keeps getting postponed. My mind starts calculating—should I really spend time on this now? Maybe I’ll have a free day tomorrow; I’ll do it then. But that “free day” never comes.

Fear: “Will I be able to do it?”

Fear comes in two forms—one is the fear of an accident, and the other is the fear of what people will say. What if I take the car on the road and something goes wrong? What if I forget to press the brake? What if I turn the car in the wrong direction? What if I get stuck in traffic and people start staring at me?

Is there any solution?

1. At some point, I just have to start:
   Not driving the entire car on the first day, but simply holding the steering wheel. On the second day, trying to shift gears. If I drive slowly on an open ground for a month, I feel my confidence will gradually build.
2. Being ready to accept failure:
   The first few attempts will go wrong. The car may not start immediately. People might laugh at me, but that’s how I will learn.
3. Finding a trusted friend or trainer:
   I have decided to hire a trainer to teach me how to drive. That way, I will feel less stressed and more comfortable while learning.
4. Setting a deadline for myself:
   I tell myself, “By the 7th of this month, I will take my first driving lesson.” But again, doubts, fear, and laziness take over, and I never follow through. This has been going on for years.

Whenever I sit in a friend’s car as a passenger, I feel a little embarrassed. Yet, the truth is, I have never been able to learn driving myself. Now, as I stand on the threshold of sixty, a new doubt arises—will the RTO even issue me a four-wheeler driving license at this age? No one gives me a clear answer to this question. And even if someone convinces me otherwise, my own fear and doubts refuse to accept it.

“शिकण्याचा आळस आणि भीती : कार चालविण्याचा प्रवास सुरू होण्यापूर्वीच थांबतोय…!”

मी मुळातच नवीन काही शिकण्याच्या बाबतीत आळशी आहे. कोणतीही गोष्ट शिकण्या अगोदरच माझ्या मनात त्या गोष्टी विषयी अनेक शंका असतात. त्या बरोबरच भीती देखील असते. ही गोष्ट आपल्याला जमेल का ? या शंकेने पहिल्यांदा मी गोंधळतो मग नाही जमलं आणि माझ्या हातून काही वाईट घडलं तर..? किंवा मलाच काही झालं तर..? अशा भीतीने मला घेरल्या जाते. लहानपणी कधीतरी मी सायकल चालवायला शिकलो होतो. पण नंतर मी सायकल चालवणे सोडून दिले. आजही मी पायीच चालतो. पूर्वी गाडी विकत घेण्याची ऐपत नव्हती आणि आता चालायची सवय झाली आहे म्हणून माझ्याकडे गाडीच नाही. पण माझ्या “करायच्या यादीत” कार चालवायला शिकणे ही गोष्ट आहे. पण आळस आणि भीती यामुळे ही गोष्ट आजपर्यंत पूर्ण होवू शकली नाही. आणि आता वयाच्या साठीच्या जवळ आल्यावर मला कार चालविण्याची कितीही इच्छा असली तरी परवाना मिळेल का..? या शंकेने आता ही इच्छा कधीच पूर्ण होणार नाही असेच वाटते.

गाडी चालवायला शिकायचं आहे, पण ते प्रत्यक्षात होत नाहीय. कारण दोन – एक आळस आणि दुसरी भीती. ही दोन कारणं कितीही साधी वाटली तरी मनावर इतकी हावी होतात की, स्टेअरिंग हातात धरायचं राहूनच जातं.

आळस: “उद्यापासून नक्की!”

शिकायचं आहे, हे ठरलेलं असतं. पण तो “उद्यापासून नक्की” नेहमीच पुढे ढकलला जातो. मनातल्या मनात गणित सुरू असतं – आता शिकायला वेळ घालवायचा? उद्या जरा मोकळा दिवस असेल, तेव्हा बघू. पण तो “मोकळा दिवस” कधी येत नाही.

भीती: “आपल्याला जमेल का?”

भीती दोन प्रकारची – एकतर अपघाताची, आणि दुसरी लोक काय म्हणतील ? याची. गाडी रस्त्यावर न्यायची आणि काही गडबड झाली तर? ब्रेक दाबायचा राहिला तर? गाडी चुकीच्या बाजूला वळली तर? ट्रॅफिकमध्ये अडकून राहिलो तर लोक काय म्हणतील?

यावर काहीतरी उपाय?

१) कधीतरी सुरुवात करावीच लागते:
पहिल्या दिवशी पूर्ण गाडी नाही, तर फक्त स्टेअरिंग हाताळायचं. दुसऱ्या दिवशी गियर बदलायचा. महिनाभर मोकळ्या मैदानावर गाडी हळू चालवली तर हळूहळू आत्मविश्वास वाढेल असं मनाला वाटते.

२) अपयश स्वीकारण्याची तयारी:
पहिल्या काही वेळा चुकीच्या होतील, गाडी लवकर स्टार्ट होणार नाही. लोक आपल्याकडे पाहून हसतील, पण त्यामुळे शिकायची संधी मिळेल.

३) एखादा जवळचा मित्र किंवा ट्रेनर ठरविणे:
कार चालवायला शिकण्यासाठी मी ट्रेनर नियुक्त करण्याचे ठरविले आहे. ज्याच्यामुळे मला कमी टेन्शन येईल आणि शिकताना सहज वाटेल.

४) स्वत:ला एक डेडलाइन देतो:
“महिन्याच्या ७ तारखेपर्यंत मी पहिल्या ड्रायव्हिंग क्लासला जाईन” असं ठरवतो. पण पुन्हा शंका, भीती आणि आळस यामुळे राहून जाते. हा प्रकार गेल्या कित्येक वर्षांपासून सुरू आहे. मित्रांच्या गाडीत बसून जाताना संकोचल्या सारखे होत असले तरी मी आजपर्यंत स्वतः गाडी चालवायला शिकू शकलेलो नाही. हे तेव्हढेच खरे आहे. आता वयाच्या साठीच्या उंबरठ्यावर मला आरटीओ कार्यालय चारचाकी वाहन परवाना देईल का ? या प्रश्नाचे उत्तर मला कुणी देत नाही. शिवाय एखाद्याने पटवून दिले तरी माझी भीती आणि शंका ते उत्तर मानायला तयार होत नाही.

:-Mukund Madhukar Hingne.